Buiten speelt een strakke wind met zieltogende bladeren, het regent. Niks zon vandaag en dus geen goesting om mijn voornemen, elke dag een uurtje wandelen, waar te maken. Mijn sportieve ik is nogal afhankelijk van de weersomstandigheden. De voorbije dagen lukte het wèl. Terwijl Manlief languit ging voor een middagdutje, trok ik mijn schoenen aan en liep ik op mijn dooie gemak, het naast ons huis gelegen wandel- en fietspad af. Zalig weggetje! In gedachten verzonken werd ik één brok herinnering, terwijl mijn voeten speelden met gevallen blad en het geknisper als muziek in mijn oren klonk. Aan de voet van een boom spotte ik een dorpje paddenstoelen, toen nog gespaard van verval of kinderlijke afbraak. Ze deden me denken aan de exemplaren, die we als kind, ooit eens mee naar huis namen. Enkele dagen later tekenden ze op moeders kast één grote inktvlek. Ze kon er niet om lachen! Tijdens het wandelen bedacht ik, dat een mens eigenlijk geboetseerd wordt door herinneringen. Blije, warme, trieste, vreselijke … ze maken ons tot wie we zijn en anderen maken van ons een schets door de herinneringen die zij van ons meekrijgen. Zo spreken de mensen mij elk jaar weer aan over de azaleaverkoop in naam van Benjamin ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent, nu al zo’n zeventien jaar geleden. Laatst ook een dame bij de optieker. ‘Ik ken jou’, zei ze, van ‘de bloemetjes’. En dat ze dat zo’n mooie actie had gevonden. Een dag later ging de bel en stonden er twee azalea’s van Kom op tegen Kanker aan onze voordeur. De lerares, die altijd de bestellingen verdeelde in het Koninklijk Atheneum te Veurne, kon onze bloemenverkoop maar niet vergeten en zette mij nu eens in de bloemetjes. Ontroerend! Ja, de herinnering aan tien jaar inzet van tal van mensen, die telkens weer paraat stonden om huis aan huis plantjes te verkopen is gewoon hartverwarmend, maar ook het feit dat iedereen er voor openstond en de mensen op den duur thuisbleven om zeker de vrijwillige verkopers niet te missen … het raakt me nog steeds. Iedereen, die aan dit (tien)jaarlijks gebeuren meewerkte, kijkt met een warm gevoel op die periode terug. Mooi toch? Iedereen, die ons op welke manier dan ook steunde mag trots zijn op wat we toen bereikt hebben: luttele miljoenen frank voor dat wat me zo nauw aan het hart lag: het Kinderkankerfonds UZ Gent. Hartverwarmende herinneringen!

Gisteren viel Raakpunt, het boekje van het Kinderkankerfonds UZ Gent, in de brievenbus. Sedert jaar en dag werk ik eraan mee, door telkens twee gedichten in te sturen. Reacties erop krijg ik zelden, zodat ik dus niet weet, of de lezers mijn schrijfsels na al die tijd nog zinvol vinden. Of ze nog aanspreken of ontroeren. Immers, ik vertegenwoordig nu toch een generatie van lang geleden. Af en toe speelde ik al met de gedachte, om de fakkel aan anderen over te laten. Maar tot mijn grote verrassing kreeg ik gisteren een mailtje van mijn favoriete kunstenaar, die me feliciteerde met mijn tekst en hem op zijn facebook plaatste (ik facebook niet), waarop verschillende van zijn volgers super positief reageerden. Kippenvel! Ivan (Peel) en ik vormden ooit een tof team en zijn nog steeds goede vrienden. Ik vond zijn kunstwerken (recyclagemateriaal) wonderwel aansluiten bij mijn teksten. Het was de aanleiding tot jarenlange samenwerking voor tal van tentoonstellingen. Niets dan warme herinneringen!

En dan is er nog het boek van Leen Dendievel: ‘Georges en Rita’ of omgekeerd. ’t Is maar hoe je ’t lezen wilt. Het verhaal van twee mensen, die elk op hun manier een herinnering delen, maar niet met elkaar. Of hoe zwijgen vaak leidt tot misverstanden en mensen boetseert tot wie ze eigenlijk niet hoeven te zijn. Hoe elk van ons doorgaat met zijn eigen terugblik en een soms verkeerde invulling geeft aan het leven samen. Het verhaal greep me aan, ik herkende er zoveel in. Dingen gedacht, gevoeld maar niet verwoord. De kijk van de één op de ander, vaak verkeerde interpretaties door het zwijgen. Wat ik mij herinner, herinnert een ander zich daarom niet, of de herinnering van de ander is totaal anders. Een warm, ontroerend boek qua inhoud.

Warme herinneringen … broodnodige vlammetjes op kille momenten!

je baalt …

om het minste

wil je soms

een traan van mij?

zit je verlegen

om verdriet?

wil je je bevestigd

in ongelukkig zijn?

zelf heb ik tranen

op overschot

geheim gehouden

verdrongen

ingeslikt

opgespaard

ik wil ze jou

niet geven

ze zijn van mij

te waardevol

om met je te delen

mijn tranen

zijn de parels

van mijn hart

Doris Dorné

Eén reactie

  1. lieve Doris,

    Als raakpunt in de bus valt, lees ik altijd eerst je gedichten. Ik vond het ook een hele mooie tekst, herkenbaar en van alle tijden. Dus zal de nieuwe generatie lezers zich er zeker ook in herkennen.

    Knuffel,
    Carine

Een reactie achterlaten op Carine Dejonckheere Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *