In de krant van woensdag 31 augustus las ik het artikel over ouders, die hun zoontje van veertien maanden oud op een onmenselijke manier zagen sterven. Ze pleiten voor een euthanasieregeling voor jonge kinderen. Flashback! Negentien jaar na datum, mijn getuigenis in Telefacts, durven er nog eens ouders hun mening te uiten. Er kwam toendertijd een stroom van reacties los: negatieve en positieve, na de uitzending waarin ik ons verhaal vertelde. Velen vonden me ‘mediageil’, een aandachtzoekster, zelfs een moordenaar. Niets was minder waar, mijn enige doel was een ‘zacht sterven’ te verkrijgen voor kinderen zoals Benjamin. Kinderen, die geen ander vooruitzicht meer hebben dan de dood. Kinderen, die aftakelen en helse pijnen lijden. Kinderen waarvoor morfine zelfs geen uitsluitsel meer biedt. Kinderen, die stervende zijn. Iemand vroeg me of we dan alle Downkinderen maar een spuitje moesten geven. Geen sprake van natuurlijk. Er was toen veel onbegrip naast oprecht medeleven. De mensen begrepen/begrijpen niet, hoe een terminaal ziek kind de speelbal van de dood kan worden. Het trof me, dat deze jonge mensen, zoveel jaren later naar buiten komen met de wens voor ‘het zachte sterven’ voor doodzieke kinderen. Ook ik pleitte jaren geleden voor een oplossing. Het kan niet, dat je als ouder machteloos moet toekijken op de mensonwaardige doodstrijd van je kind. Er kwam dan ook een wet, die kinderen vanaf twaalf jaar, toestaat om geholpen te worden, maar de allerkleinsten bleven/blijven in de kou staan. Is het nu zo moeilijk om de dokters in zo’n situatie toelating te geven ouders bij te staan, zodat ze weten, dat het gevraagd kan/mag worden? Weten, dat je kind moet sterven, dat het geen enkele kans meer krijgt tot genezen, is gewoon de hel. Naast zijn/haar bedje staan, alleen maar kunnen toekijken naar dat eindeloos onnodig vechten en afzien … het moet elke ouder bespaard kunnen blijven. Het enige dat je wilt, een waardig, zacht afscheid, wordt jou en je kind ontzegd. Je schouders dragen het op een gegeven moment niet meer en je hart barst uit zijn voegen van ondraaglijke onmacht. Het ontroerde me, dat negentien jaar na datum, er nog eens ouders durven naar buiten komen met de vraag tot ‘zacht en teder sterven’ voor een doodziek kind. Het beëindigen van zo’n kind onterend, oneerlijk gevecht is voor mij alleen maar ‘liefde’.

ik herinner mij …

de pijn

het eindeloze lijden

al maanden gehuisvest

tussen de lakens

van jouw bed

ik herinner mij …

hoe jij

toen amper zes

armpjes om mijn hals geslaan

zei dat het zo niet verder kon

ik huilde met je mee

ik herinner mij …

hoe zacht ik de dood

voor je wou

hoe ik faalde

in mijn belofte aan jou

ik herinner mij …

mijn onmacht

mijn schuldgevoel

mijn radeloosheid

ik herinner mij …

mijn hart dat schreeuwde

om rust voor jou

het veel te lang gewacht

en hoe afscheid nemen

opluchting was

ik herinner mij …

altijd alles

Doris Dorné – 9 september 2022

Eén reactie

  1. Hallo Doris,

    Ik begrijp dit helemaal Doris!
    Zelf ben ik werkzaam in een WZC sinds 22 jaar en gelukkig heeft er een grote evolutie plaats gehad in al die jaren.
    Iedere mens oud of veel te jong heeft het recht om op een waardige manier te sterven, zonder angst en pijn.
    Dat zal ook de verwerking voor de nabestaanden ten goede komen.
    Veel sterkte met het verdriet om Benjamin.

Een reactie achterlaten op Katelijn Strijbos Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *