Het werd gisteren, anno 2025, een zomers zonnige dag van de Mama’s. We verlegden onze grenzen (letterlijk) en reden naar het verre Alken in Limburg. Op visite bij twee fijne mensen, om het mezelf geschonken moederdagcadeau op te halen (zo moet je dat soms doen). Het was jaren geleden, dat we nog eens zo’n lange rit maakten. Sedert corona en mijn gebroken voet perikelen worden zulke uitspattingen op de lange baan geschoven. En eerlijk is eerlijk, het ouder worden heeft ook wat in de pap te brokken. Home sweet home, oost west thuis best … wordt steeds meer mijn moto! Het was nog vroeg morgen toen we aan de lange rit begonnen (220 km). Op zondag ligt de autostrade richting binnenland er gelukkig relatief rustig bij. Zonder grote omwegen (in Alken zelf eventjes de weg kwijt en in het centrum beland, waar er al veel volk op de been was voor de plaatselijke rommelmarkt) en op afgesproken tijdstip belden we aan bij onze vrienden. Altijd fijn om elkaar na lange tijd terug te zien en bij te babbelen. Na een gezellig etentje in en een korte wandeling door stad Hasselt, was er nog een lekker stukje taart ten huize van. De twee door mij bestelde werkjes van Roland (Menten) stonden vertrekkensklaar voor de rit huiswaarts. Maar … we wilden van de gelegenheid gebruik maken, om ook bij andere vrienden, die blijkbaar op nog geen tien minuten rijden wonen, eens aan te bellen. Onverwachts en onvoorzien zaten we even later bij Luk de Laat en Bertje Steppé, de bezielers van de Lukrakers, in huis. De Lukrakers, een verscheidenheid aan persoonlijkheden, die elkaar vonden in tal van uitstapjes en reizen. De Lukrakers, die elkaar lazen in ‘De Lukraker’, maandelijks tijdschrift, vijfentwintig jaar lang samengesteld en verzorgd door Luk himself. De jaren vlogen voorbij sedert er een halt kwam aan de Lukrakers, maar de warme herinneringen zijn gebleven. Het leek alsof het wel zo moest zijn, alsof ons bezoek was voorzien: op de tafel stond een schaaltje met een tekst van mij. Het schaaltje had de dag voordien gebakjes gedragen voor Moederdag. Een hartverwarmend gevoel, van echt iets betekend te hebben en gewaardeerd te worden, overviel me. Twee uur later strandden we in Nieuwpoort. Veilig en wel, stram en stijf van leden door de vele kilometers terug, maar met een bijzonder blij gevoel.
Moederdag anno 2025 …
Hoe gezellig en fijn deze dag ook was, mijn gedachten dwaalden vaak af naar jou, Benjamin. Naar die Moederdag, waarop je ooit heel triestig tegen me zei: ‘Ik heb niets om jou te geven’. Broer had zijn eigen gemaakt werkje van school mee en jij, die al zes maanden ziek was en door de behandeling niet meer naar school mocht, stond er met lege handen. Je was vier, je hartje brak en je huilde. Mijn hart huilde met jou mee. Zie je, hoe mooi de dagen ook zijn,. hoe tof het samenzijn met vrienden ook is … er is en blijft altijd een groot gebrek aan jou. Je bent en blijft het dwaallicht in mijn hoofd en in mijn hart, lieve jongen van me.
Bij thuiskomst wachtte me een prachtig, uitbundig boeket. Een schitterend bloemengeschenk van Zoonlief. De beste Broer ooit!
het tekort
de leegte
het gemis
is blijven hangen
in dit huis
in mijn hart
in mijn hoofd
lopend
op de tippen
van mijn tenen
balancerend
op bijna vallen
maar nog net niet
is het hopeloos
gaten vullen
die nooit meer
te vullen zijn
zo blijf jij
een groot tekort
een immense leegte
een niet te vertalen gemis
zo blijft er levenslang
gebrek aan jou
Doris Dorné – 12 mei 2025
Nog geen reacties