De tweede zondag van juni, traditionele Vaderdag (in huiskring: ‘vadertjesdag’). Waar Moederdag altijd met grote trom wordt aangekondigd, valt er rond het eerbetoon aan vaders minder tamtam te horen of te lezen. Veel papa’s (van de vorige generaties) deden daar stoer over. Het hoefde allemaal niet zo, dat in de watten leggen. Maar … terwijl ze achter dat stoere schuil gingen, sloeg hun hart toch een tikje sneller bij het krijgen van een zelfgemaakt of met zorg gezocht geschenk. Het is een dag met minder toeters en bellen, maar even waardevol voor het mannelijk welzijn, als de dag waarop moeders in het zonnetje worden gezet.
Het is ook een dag waarop jij, ons groot gemis, weer prominent voor me staat en ik vraag me af, hoe het voelt, om als vader je kind te verliezen en verder te moeten zonder. Elk van ons gaat er immers op zijn eigen manier mee om. Waar de één nood heeft aan praten over, doet de ander er liever het zwijgen toe. Er zijn papa’s, die zich sterk wanen en tonen, die onderhuids vechten tegen het allergrootste ouderverdriet. Niemand, die het hoeft te zien. Er zijn papa’s, die hun verdriet tonen, die emotioneel worden en vertellen over hun grootste angsten. Er zijn papa’s, die het niet aankunnen en vluchten. Papa’s … in alle soorten, maten en gewichten, stoer en breekbaar terzelfdertijd.
Zoonlief is ondertussen al bijna zestien jaar lang ‘vader’. Hij is een ‘onderhandelende papa’. Een vader, die praat met zijn kinderen, die veel vertrouwen stelt in zijn kids. Hoe zou het bij jou geweest zijn, Benjamin? Jij, met je veel te grote hart voor een jongetje van zes toen, hoe zou jij het aangepakt hebben? Zou je ooit papa geworden zijn? Het zijn vragen, die ik me niet alleen stel op Vaderdag.
voor papa’s …
het hart
vol levenslang verdriet
soms even de draad kwijt
in voelen en denken
… waar pijn zich stil hult
in eindeloos zwijgen
raken gemaakte knopen
zelden nog los
Doris Dorné – 8 juni 2025
Nog geen reacties