Deze week voor het eerst sedert jaren nog eens met de Lijn (tram) naar Oostende gereisd. Samen met een vriendin een dagje uit in de stad ooit ‘de parel der badsteden’ genoemd. Eens het Walhalla van winkelen, nu een armetierig samenraapsel van lege zaken, onverzorgde straten en de trieste aanblik van vooral jonge daklozen. Geef me dan maar het thuisfront. Nieuwpoort steekt Oostende de loef af als ‘badparel’. Niet dat ik hier een reclamecampagne wil starten, aan vakantiegangers, dagjestoeristen en winkelende fanaten geen gebrek. Ik vraag me alleen af, hoe lang onze badstad nog zal parelen, vooraleer hij hetzelfde lot als Oostende zal beschoren zijn. Als kind woonde ik aan het uiteinde van de wereld, er viel hier bitter weinig te beleven. Nu, zestig jaar later, kun je op de koppen lopen en shoppen tot je erbij neervalt. Appartementsgebouwen rijzen als paddenstoelen uit de grond. Benieuwd wanneer er een kentering komt en het gewicht van ‘badparel’ zich zal verleggen naar één van de aanpalende kustgemeenten. Hopelijk oogt Nieuwpoort binnen enkele jaren niet zo triest als Oostende nu. Badparels blijven immers niet bruisen.
Tijdens het vorige lange weekend, hadden we een paar dagen onze jongste kleindochter op logement. Onze vrolijke meid van acht is een zonnetje in huis, maar toch had ze hier één van haar triestigste vakantiedagen ooit. Ik moet nog glimlachen als ik eraan denk, hoe zo ze een ’tegenslagdagje’ verwoordde. Want natuurlijk heb ja als logeetje aan zee, hoge verwachtingen over de invulling van je dagen! Op vrijdag trokken we naar de markt, waar het over de koppen lopen was en er voor meisjes van acht eigenlijk bitter weinig te beleven viel. Zoals naar gewoonte stond er ’s middags een etentje in ’t frietkot gepland. Plannen vallen soms in het water: frietkot gesloten wegens uitbaters met vakantie. Een poging tot frietjes met frikandel in nabijgelegen restaurant liep op niets uit wegens volledig volzet. Van een grote teleurstelling gesproken! Dan maar thuis frietkot gespeeld. ’s Namiddags eens tot op ’t Bad gereden, waar het krioelde van het volk. In speelgoedwinkel of kruidvat niks leuks te bespeuren en na even uitwaaien op het strand, toch maar weer teleurgesteld huiswaarts. Later die avond vol enthousiasme het bad in. Een verhaal dat eindigde in een echt drama, toen een super grote spin mee in het water belandde. Van een triest vakantiedagje gesproken! De dag erna al die teleurstellingen en schrik doorgespoeld met een leuke animatiefilm in een rustige cinemazaal (wij met zijn tweetjes en nog een oma met haar kleinzoon) en daarna een bezoekje aan de Fun. Een laagje deugddoende zalf op een kinderhartje!
Ik denk aan Benjamin en de vele zalfjes die we vaak op zijn hartje smeerden, maar die zelden tot troost waren voor hem, voor ons.
vandaag
een hoofd
vol gisteren
nooit zal
het herinneren
verzanden tot vergeten
geen zee
krijgt dit verdriet
ooit weggespoeld
altijd weer
komt pijn
golvend aangerold
al waren
door de jaren heen
tranen zelden zichtbaar
het gebroken hart
vindt nooit nog
de te volgen vloedlijn
om te stranden waar het hoort
tot intens gelukkig zijn
Doris Dorné – 27 mei 2023
Nog geen reacties