Gisteren, dag op dag, waren jeugdvrienden, waar we nog vaak over de vloer komen, vijftig jaar gehuwd. Samen met de familie mochten we aanschuiven voor een gezellig en lekker etentje, gekruid en gespekt met de nodige anekdotes, ter ere van de jubilarissen. Eerst was er om 10 uur de ontvangst op het stadhuis. Burgemeester en schepenen kwamen opdraven met de obligate felicitaties, een fleurig boeket en een wenskaart van ons vorstenpaar. Na een glaasje en een hapje, geschonken door het stadsbestuur, was er de groepsfoto voor het tweemaandelijks stadstijdschrift (daar koos ik het hazenpad). Om twaalf uur was de afspraak in restaurant ’t Visserke, waar het menu ook een verrassing voor de feestvierders bleek. Het werd een gezellig samenzijn vol nostalgie. Verhalen over vroeger, veel vergeten verhalen, veel niet geweten verhalen. Dat heb je, als het merendeel van de aanwezigen aan de laatste etappe van het leven bezig is.. Veel grijze haren, veel getekende gezichten, veel verdriet ook. Ja, wat wil je, een bende zeventigers en tachtigers … in ons hoofd nog jong, maar stram van lijf en leden, wonden in het hart, hoofden vol zorgen.
Vijftig jaar geleden … we waren jonge springers, bijna twintigers. De jeugdclub Climax, de wekelijkse bals, thé-dansant (namiddagfuiven). Verliefd worden op de dansvloer, zoenen op een veelbelovende slow (trage één tegeldans) zonder méér te willen, afspraken maken voor het volgende weekend, uitkijken naar weer een zaterdagavond genieten. Een tijd waarin het allemaal nog kon. Grensoverschrijdend gedrag was nog niet aan de orde, grenzen werden getrokken en gerespecteerd. Puur genieten! Tijd van zorgeloos leven, die veel te snel verdween. Het volwassen worden, het stichten van een gezin bracht verantwoordelijkheden mee. De jaren regen zich aan elkaar zonder dat we het merkten en kijk, vijftig jaar later zaten we gisteren aan tafel met mijn vriendin, mijn getuige op ons huwelijk en haar man, beste vriend van Manlief toen.
Vijftig jaar … volgend jaar staat onze teller ook op vijftig jaar ‘samen’. Geen gouden feest voor ons. Dag op dag, zeventien jaar na ons huwelijk, stierf Benjamin in kind-mensonwaardig lijden. Sedertdien werd die dag telkens weer een intriest herinneren. Zoveel momenten die niet te delen zijn. Verdriet maakt eenzaam. We roeien samen verder, maar wat we samen hebben, is nooit meer van allebei.
vijftig jaar …
een gouden paar
met ups en downs
vooruit
stilstaan
achteruit
en weer verder …
met gedeeld geluk
niet gedeeld verdriet
voelen
denken
doen
altijd eigen gebleven
vijftig jaar …
in goud gegoten verleden
Doris Dorné – 4 mei 2025
Nog geen reacties