Hoe groter ons verlangen naar een weer wat normaler leven, hoe meer corona stokken in de wielen steekt. We zijn nu ook al gezegend met het Afrikaans en Brits model. Buitenlandse beestjes zetten hun tanden in ons binnenlands verzet! Je zou er op den duur toch een beetje moedeloos van worden. Mondmaskers, afzondering, eenzaam winkelen, handen wassen … het virus trekt er zich niks van aan. Hoe gaan we ooit door de bomen het bos nog zien? Ik focus dus op een positieve vibe, namelijk de in aantocht zijnde lente. Ben net terug thuis van een korte wandeling. Een half uurtje frisse neus halen en beentjes strekken. Ver genoeg om met tranende ogen en bevroren vingers (ondanks handschoenen) de sleutel weer in het slot te draaien. Het is bitter koud vandaag. Naar ’t Bad was geen optie. Zeedijk, strand en winkelstraat lopen vol met Belgen in ademnood (grapje). Wie weet welke buitenlandertjes er daar nog rond zweven.
Januari zit er bijna op. Vorige zaterdag kruimelde de sneeuw naar beneden. Een lang geleden fenomeen. Ik vind de wereld er altijd veel mooier uitzien met zo’n wit laagje, alles wordt dan scherper omlijnd en je krijgt een veel klaardere kijk op de dingen. Neem nu de contouren van een grijze duif tussen al dat wit, het gras dat weerbarstig vanonder het tapijt piept en veel groener lijkt dan anders, of de winters kale takken van bomen en struiken, wijsneuzige vingers onder een kristallen laagje. Pure poëzie, jammer genoeg maar één luttele dag te rapen. Maar … wie het kleine niet begeert, is het grote niet weerd! Nietwaar?
Voor 2021 is er in de familie toch een blij vooruitzicht. Mijn nichtje, gestationeerd als apotheker op het verre St.Maarten (Caraïben) liet ons stralend weten, dat er een baby op komst is. Wij allemaal enthousiast en blij natuurlijk, maar voor Zus en Schoonbroer niet zo evident. Ik kan er best inkomen, dat het voor hen wat moeilijker valt door de grote afstand (negen uur vliegen), maar laat dit toch ook een ‘lichtpuntje’ zijn voor hen. Zelf sta ik in bewondering voor mijn nichtje. Ze trok vier jaar geleden op haar ééntje weg van hier en heeft daar, na het beleven van de orkaan die alles vernielde, echt wel haar ‘stek’ gevonden. Hoedje af voor deze jongedame!
Jammer genoeg is de start van 2021 niet voor iedereen zo’n mooi gegeven. Hoe voelt het om in deze tijden van afzondering te horen te krijgen, dat kanker je na jaren weer in zijn greep heeft of dat talloze behandelingen de laatste maanden niets hebben opgebracht of dat er geen opties op genezen meer zijn? Ik weet hoe dat voelt, ik stond er ooit bij en keek er naar, maar kon en mocht rekenen op mij altijd omringende warmte. Nu kan dat dus niet. Je wilt er zijn, je wilt helpen … corona verhindert elke vorm van echte warmte door gezaaide angst. Toch, alleen eventjes laten weten dat je er bent, misschien is dat af en toe wel genoeg.
straks …
vinden dagen
kracht tot kleuren
straks …
kunnen we
wat nu niet kan
straks …
van ver weg
traag dichterbij
straks …
een lach
een traan
voor jou
voor mij
Doris Dorné – 25 januari 2021
Nog geen reacties