Het ligt er al maanden eenzaam te wezen, het kleine kinderfietsje. Vastgeklonken aan een grote mensen fietsstalling, ligt het daar bij weer en wind te liggen. Zo’n drie keer in de week loop ik er langs, me steeds afvragend of het vergeten werd of gewoon achtergelaten. Het is een triest beeld, dat witte en roze al maanden zonder een fietsend meisje. Het trotseert met verve alle weersomstandigheden en vooral het hier altijd aanwezige zand. Dinsdag lag het als het ware te verzanden, ingepakt door duizenden korrels. Vreemd, hoe je als mens door zoiets geraakt wordt. Enkele stappen verder, lag deze week als bij toeval, op een heuveltje , half verdoken onder kunstig, door de wind geboetseerd zand, een verloren fopspeen. Het grootste verdriet van een kleintje, de nachtmerrie van vele ouders. Een kinderfiets en een fopspeen … te waardevol om te verzanden. Toch?
Zoonlief werd vorige week veertig. Tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, ze gaan voor de bouw van een nieuw nestje. Niet eigenhandig, zoals wij toen, maar met een bouwfirma. De verhuis is gepland voor de lente 2023. Spannend! Het brengt veel herinneringen aan onze eigen bouwperikelen boven. De stressmomenten, de discussies, de twijfels. Soms was het als het ware ‘verzanden’ in emoties. Het waren lange dagen, toen we samen met mijn vader aan de slag gingen. We hebben veel aan hem te danken. Mijn vader was bouwvakker van beroep. Zoals vele anderen al vanaf zijn veertiende verplicht tot werken. De tijdsgeest van toen, studeren was niet aan de orde. Moest hij nu geboren zijn, hij werd waarschijnlijk ingenieur, want hij was een knappe kop! Samen hebben we ons huis steen per steen gebouwd. Hij en Manlief vormden een super duo wat werken betrof. Zelf droeg ik ook mijn steentje bij, door rondom ons huis, zeven vrachtwagens zand, kruiwagen per kruiwagen, naar beneden te kieperen. Zeven vrachtwagens zand … ik zie ze nog liggen, de zeven achtergelaten bergen. Met dank aan de toenmalige werkvloer van mijn vader, de uitgravingen voor een nieuwbouwappartement. Manlief kreeg bijna een appelflauwte van al dat zand! Maar kijk, alles is goed gekomen. Laten we hopen, dat de bouw van Zoonliefs nieuwe stek, zonder veel problemen verloopt en dat ze binnen anderhalf jaar er hun intrek kunnen nemen. Wij duimen alvast met hen mee.
zoveel verloren
schatten in ’t zand
zoveel achtergelaten
voetsporen met verhaal
elk verschillend van afdruk
zullen straks door
dansend vegende wind
stilletjes verzanden
langzaam uit het oog
naar niemandsland
Doris Dorné – 19 oktober 2021
Nog geen reacties