Beste ‘blezertjes’, eerst en vooral wil ik jullie nog eens uit de grond van mijn hart bedanken voor alle mooie reacties op mijn spinsels. Zoveel lof, vriendschap en liefde … ik ben een bofkont! Toch ben ik verre van perfect als moeder, grootmoeder en mens. Een nieuwsbericht gisteren op de radio, katapulteerde me éénendertig jaar terug in de tijd en nu neem ik er nog eens notie van langs digitale weg: ‘Op school werd een vierjarig jongetje zonder jas, een kwartier in de kou gezet.’ Het is een beeld, op mijn netvlies gebrand. Ooit, voor we wisten wat er mis was met Benjamin, zette ik hem, toen bijna vier, in pyama huilend aan de voordeur, om een beetje ‘af te koelen’. Nog geen maand later, wisten we waarom ons kind zo lastig en tegendraads deed en woog het schuldgevoel zo zwaar, dat het bijna niet te dragen was. Elke keer, als ik door het raam aan de voordeur kijk, dan zie ik hem daar nog staan. Een kwartier was het niet, maar dat doet niets terzake. Al maanden deed Benjamin niets anders dan huilen. Thuis, op school, bij vrienden … iedereen noemde hem een huilebalk. Zelfs Broer kreeg het soms op zijn heupen en dat wilde al wat zeggen. Ten einde raad stapte ik naar de huisarts, die eerst weigerachtig stond, maar op mijn vraag dan toch bloed prikte. Het resultaat was ontluisterend en hartbrekend. Sedertdien doet elk huilend of lastig kind, mij beseffen, dat er iets grondig mis kan zijn. De kinderboerderij naast onze deur, is vaak een bron van kindergeschrei: ze willen niet naar huis, ze hebben zich bezeerd op het speelpleintje, er is ruzie in de zandbak, een kind is eventjes mama of papa uit het oog verloren of … Af en toe hoor je een boze ouder, een ouder zoals ik toen en dan bedenk ik: misschien is er wel méér aan de hand, voelt dat kind zich echt ellendig. Of ze Benjamin ooit gestraft hebben op school, ik mag hopen van niet. Een huilend kind kan vaak op niet veel begrip rekenen. Het radioberichtje over de kleuter in de kou … ik voel me gevangen door talloze draden, die niet door te knippen zijn en waar ik, als enige verstrikt in blijf hangen met een niet te verwoorden pijn, want niets is vergeten in mijn moederlijk hoofd en hart.

4 Reacties

  1. Hey Doris,

    ik las enkel weken terug op je blog wat je overkomen is. Hopelijk gaat het tamelijk goed met jouw revalidatie!
    Ik wens je dan ook het allerbeste, en een vlotte revalidatie!
    ik duim voor je!
    groetjes
    ginette

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *