Vorige dinsdag, op een zonovergoten wintermorgen, het verleden herbeleefd in lang geleden voetsporen. Met vrienden, na lange tijd, in Gent beland voor een leerrijk bezoek aan het GUM museum waar Zoonlief projectleider is van de tentoonstellingen. Na een stressvolle discussie met Manlief (het parkeersyndroom van een mens op leeftijd), de dag vooraf, dan toch zonder brokstukken een plaatsje gevonden onder het St. Pietersplein. Oef, opluchting! Vandaar, langs de nog slapende Overpoort (het Walhalla van de student) met de talrijk geliefde cafeetjes, richting Ledeganck getrokken. Een onbekende wereld voor onze vrienden, herkenning alom voor mij. Hier had ik talloze keren gelopen. Hier had ik op de aansluitende Zwijnaardesteenweg, tal van keren een frisse neus gehaald terwijl jij, gevangen in je glazen kamertje, verwacht werd een dutje te doen tussen twaalf en veertien uur. Mijn voetsporen van toen zijn ondertussen drieëndertig jaar oud, dus nergens terug te vinden. Alleen ik weet ze liggen en ja, zoveel jaren later liggen ze er nog. Honderden voetsporen boordevol herinneringen. Straten blijven immers dezelfde straten, alleen gebouwen en inwoners veranderen het straatbeeld. Ik weet nog, hoe ik onder de indruk was van het vele eten (belegde broodjes, koude en warme schotels) in de bakkerijen en winkelzaken. Wij in de Westhoek kenden toen nog geen belegde broodjes, maar ja, hier waren ook geen studenten. Nu zijn we nog steeds studentenloos, maar hebben we wel al belegde broodjes (onze culinaire achterstand met verve ingehaald met dank aan de toeristen). Ja, soms loodste ik al eens een moedige ouder mee, kwestie van de benen eventjes te strekken, maar veel enthousiasme, was er nooit bij. Wat goed was voor mij, was daarom niet aan iemand anders besteed. Kilometers heb ik gelopen, toffe winkeltjes leren kennen ( méér dan eens gevallen voor tal van voorleesboeken voor jou), lekkers bij de bakker gekocht en dan iedere keer weer op tijd en stond terug naar het ziekenhuis, waar jij al verlangend uitkeek en met argusogen de klok had gevolgd. Het kwam allemaal terug.
Zes jaar later, toen Broer ging studeren, liep ik weer in diezelfde voetsporen. Toeval of niet, maar de campus biologie, de Ledeganck, lag in het verlengde van die straat. Vier jaar zat hij op kot, niet ver van het UZ Gent en in een aanpalende zijstraat van mijn bijna dagelijkse wandelweg gedurende een jaar ziekenhuis. Nu werkt hij, in het nieuwe GUM museum, sedert 2020 gehuisvest in de biologiecampus van vroeger, waar hij ooit studeerde. Een pareltje, het GUM. Wetenschap gelinkt aan kunst, kunst gelinkt aan wetenschap. We kwamen dinsdag tijd en ogen tekort. ’s Middags lekker Nepalees gegeten op aanraden van Zoonlief. In een restaurantje, waar we jaren geleden met de vriendenkliek van de kinderkankerafdeling, op de Spaanse toer gingen. Spaans werd Nepalees, de Dim van toen is nu een Delhaize, mijn favoriete winkeltje met leuke hebbedingetjes staat leeg te verkommeren. Maar … in mijn lang geleden achtergelaten voetsporen lopen nog steeds de studenten en overal zijn er nog steeds belegde broodjes en meeneemmaaltijden te verkrijgen. Neen, veel is er niet veranderd op de vluchtroute waar ik tal van keren, tijdens een tweetal uurtjes, mijn gedachten trachtte te verzetten, maar dat nooit echt kon, omdat jij op me wachtte, daar waar jij, kleine jongen, nooit had mogen zijn.
de stoepen
liggen schots en scheef
de huizen
ogen grauw en triest
veel kleur
vind je hier niet
en toch kwam ik
hier adem halen
vonden mijn voeten
hier een spoor
tot volhouden
Doris Dorné – 12 februari 2023
Eén reactie
Hey Doris,
Zo herkenbaar..en de tijd die alsmaar groter aan het worden is, tussen toen en nu. Ik betrap er mij ook op, twintig jaar dit jaar, dat Chris gestorven is, en ik zie terug alles van 2003! Lastig soms, en toch deugddoend soms!
De tijd kent geen rem…zelf sta ik er toch af en toe op!
Ik hoop dat die reactie tot bij jou komt, want mijn laptop heeft streken!
groetjes,
ginettte