December is ondertussen negen dagen oud. December is voor mij een maand met een donkergrijs/zwart randje. Tussen Sint, de verjaardag van Echtgenoot, onze huwelijksdag en Kerst en Nieuw, liggen er elk jaar weer honderden beelden te rapen, die niet te vergeten zijn. Scherp afgetekend op mijn netvlies en verankerd in mijn hoofd en hart, maken ze sedert drieëndertig jaar deel uit van mijn leven. Verleden week was moeilijk en omdat je het na zo’n lange tijd niet altijd meer wilt of durft te verwoorden, schrijf ik het hier neer. Het was de eerste week van december, dat de huisarts op mijn vraag bloed prikte bij Benjamin. Volgens mij zat er iets helemaal niet juist. Het vele huilen, het niet meer spelen op school … het klopte niet. Enkele dagen later deed de bloedtest alarmbellen rinkelen, werden we onmiddellijk doorverwezen naar een kinderarts. Op 6 december pikten we nog het Sinterklaasfeest op school mee, op vrijdag 7 december kregen we de diagnose ‘kanker in mijn kind’. Die namiddag deden we onze ‘intrede’ op de kinderkankerafdeling 3K6 (toen) van het UZ Gent, voor een ‘kort verblijf’ van dertien maanden. Hij was toen bijna vier. Drie jaar later, op 17 december, stierf Benjamin in eindeloos lijden, op een boogscheut van zijn zevende verjaardag. Ja, verleden week had ik het moeilijk met mijn herinneringen. Het is als een aangrijpende film, die zich steeds weer afspeelt. Het zijn beelden, die je met niemand kan delen, omdat ze alleen maar van jezelf zijn. En dat is zo voor iedereen van ons. Voor alle ouders, die hun kind verloren. Voor alle broers en zussen, voor de familie en vrienden om je heen. Voor iedereen, die een geliefde mist. Elk van ons draagt een film in zich, waar anderen geen weet van hebben en waar we in ons ééntje mee verder moeten. Elk van ons hebben mindere dagen, moeilijke momenten, die elk jaar hun opwachting maken. Het verdriet is in ons DNA geslopen. Het is zoals onze vingerafdruk, niet te kopiëren, niet te vervalsen, ons eigenste stukje zijn. Straks is december voorbij, Benjamins verjaardag valt in januari. Net zoals de geboorte/verjaardag van elk ander kind is het een dag van terugblikken, van ‘film kijken’, herinneringen afspoelen en ontroerd raken … wat moet ik toch met al die liefde, die blijvende liefde, die ik nog voel voor dit verloren kind? Gewoon … mijn hart zegt, dat die liefde mag gekoesterd worden en omarmd moet blijven.
dezer dagen
voelt het nergens goed
het verleden
trekt me aan de mouw
of ik eens achterom
wil kijken en herbeleven
de harde beelden
het oneerlijke gevecht
maar ook de tedere momenten
de immense liefde
de tranen die vloeiden
de angst die schroeide
om het kind
dat ik zo graag
wou houden
maar niettemin
moest laten gaan
en mijn armen
die leeg achterbleven
Doris Dorné – 9 december 2023
Eén reactie
Dat is zo mooi verwoord, het is als een film die we meedragen en beelden die we voor ons zelf houden omdat ze te pijnlijk zijn om te delen. Ik dacht altijd dat het een soort geheim is dat ik meedraag voor de buitenwereld. Maar een film is zoveel mooier verwoord.