De morgen nog jong, de dag in wording veelbelovend. Geen zuchtje wind, wolken die zich meten met aarzelende ochtendzon. Ik vol energie, de ramen na regen en wind in nood aan een sopje, te lijf gegaan. In de kinderboerderij pal naast onze woonst, een waterval klaterende kinderstemmen. Zeeklassen of een schools dagje uit voor de zomervakantie zich meldt. Geluk, blijheid, vrolijkheid … het waait me allemaal tegemoet op deze vroege lentemorgen. Terwijl het glas wordt gesopt gaan mijn gedachten naar dertig jaar geleden. Jouw laatste schooluitstap, derde kleuterklas, komt me voor de ogen. We wisten je toen al weer doodziek, stervende zelfs. Hoe zwaar viel mij die dag, maar jij had geen weet. Voor buitenstaanders was jij gewoon een jongetje van zes, op stap met vriendjes en vriendinnetjes. Met het treintje op schoolreis naar de speeltuin en de kinderboerderij palend aan ons huis. Je nam met flair een foto van de kleuterjuffen, maar het broodje met braadworst ’s middags was niet aan jou besteed. Je had , zo ziek als je toen al was, geen honger. Een suikerwafel bracht wat soelaas en energie. Later zouden de foto’s van dat laatste uitstapje vertellen hoe slecht je je toen al moet gevoeld hebben. Ze tonen hoeveel inspanning het je kostte: leven en genieten. Ondanks de herinnering aan toen, doet het gejoel en het gelach op deze vroege en zachte morgen, mij glimlachen. Ik besef hoe vol mijn hart, hoe vol mijn hoofd van jou is en blijft. Ik koester je, mijn kleine jongen van zes.
Niet veel later gaat de telefoon. Jouw kleuterjuf van toen belt me. Ze verblijft al een week op de palliatieve afdeling van een zorgcentrum. Jouw juf heeft een erg agressieve vorm van Parkinson, binnen korte tijd neemt ze afscheid van het leven. Ze droeg je al die jaren mee in haar hart. Bracht dertig jaar lang op je verjaardag en de dag van je sterven, een bloemetje. Ik ben haar daar zo dankbaar voor en dat laat ik haar weten in een berichtje. Volgende week wil ik nog één keer op bezoek, om afscheid te nemen van jouw juf uit de derde kleuterklas, wiens hart altijd vol bleef van jou.
Morgen, Vaderdag. Een beklijvende dag voor papa’s, die hun kind verloren. Ze zeggen het niet vaak, ze tonen het niet vaak, maar de pijn en het verdriet zijn er bij hen niet minder om. Waar hun hart van vol is, daar praten veel papa’s liever niet over … ze dragen stille tranen.
hoe teder
kun je in gedachten
omgaan met
wat slechts
herinnering blijft
hoe zwaar
weegt het kloppen
van je hart
bij beelden
uit vervlogen tijden
niks gaat verloren
voor altijd voelt het
vol van verlies
vol van liefde
vol van jou
Doris Dorné – 8 juni 2024
Nog geen reacties