Al hoef ik me dezer dagen niet echt zorgen maken over dagdagelijkse dingen, de vele negatieve ‘vibes’ die we nu gelepeld krijgen, geven me toch vaak stress. Alle leuke filmpjes, alle solidariteit en gemaakte vrolijkheid op televisie ten spijt, lukt het me niet altijd, om me happy te voelen. Dan moet ik de fiets op richting zee, even uitwaaien in mijn ééntje. Wenteltrapjes zoeken op een desolaat strand. Mijn hobby! En met die schelpjes mooie glazen weckpotten vullen. Pas op, dat gaat niet in één, twee, drie. Wenteltrapjes zijn zeldzaam en bij veel mensen ongekend en onbekend (gelukkig, dan zijn ze van mij). Vroeger werden daarmee papieren strandbloemen gekocht, nu wordt er betaald met makkelijker te vinden schelpjes. Als kind gingen we al op zoek naar wenteltrapjes, zelfs tot bevriezen toe in de wintermaanden. Het was een sport, om er zoveel mogelijk te rapen. Deze namiddag fluks weer de fiets genomen naar ’t Bad. Nu er weinig volk over het zand komt, ligt het strand er als een maanlandschap bij. Ongerept en onbetreden. De wind bouwt heuveltjes, die steeds weer verplaatst worden en de laatste storm zweepte het zand zo hoog op, dat de strandhuisjes bijna niet meer te zien waren. Die strandhuisjes staan er overigens ook verloren bij. Weinig of geen mensen te zien op de uitgestrekte vlakte van door de zee achtergelaten zand. Hier en daar een duo met hond en af en toe een verloren ziel zoals ik. Acht was ik, toen we hier kwamen wonen, in de kelderverdieping van een flatgebouw. Mijn moeder bleef er drieënvijftig jaar lang huisbewaarster. Het ondergronds wonen maakte het strand tot mijn tweede thuis. Als kind op een stralende zomermorgen, in alle vroegte naar de zee lopen, het blijft één van mijn mooiste herinneringen. En later … zomervrienden maken, om telkens na korte tijd weer afscheid te moeten nemen. Het zomerverliefd puberen zonder resultaat, grote harten tekenen op gespoeld zand en sterven van verlangen. Gebroken dromen zonder schroom meegeven met de golven, wetend: bij de zee zijn geheimen veilig. Daarom vlucht ik dus af en toe naar daar, waar het geruis van golfslag rust zaait in mijn hoofd en hart, als alles wat binnenkomt nog enkel negativiteit is zoals: onbruikbare mondmaskers, verkeerde testkits, zuurstoftekort, voorspellingen van nog méér corona. Help, dan moet ik mijn doemdenken even ventileren met de wind in de rug en de zon in mijn ogen.

er zit soms

wat ruis

op het leven

dat zijn dan

die dagen waarop

je zoekende

ongezien verloren loopt

in een doolhof van tijd

er zit soms

wat zee

op het leven

als het

af en toe golven

van voelen en denken

breekt in een branding

sterker dan jezelf

dan is het vooral

deinend blijven drijven

… op ruis en zee

Doris Dorné

Nog geen reacties

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *