We kunnen er niet omheen, de voorbije weken zaaiden onrust en angst. Al laten we het niet blijken, de schrik zit er goed in. We lachen het weg, maar binnenin sterven we allemaal een beetje. Het onzekere geeft ons stress, we zijn er met zijn allen niet vrij van. Toch mag je als gezonde mens je beide handjes kussen, want je zal maar in behandeling zijn en de vaste grond onder je voeten al een tijdje kwijt weten, dan voelt het nog zoveel keer erger. De angst, bij mij gegroeid tijdens de dertien maanden behandeling van Benjamin, laat me al jaren niet meer los. Toen het verdict ‘kanker’ viel en chemotherapie een feit werd, kregen we een waslijst aan verwittigingen en regeltjes te verwerken. Infecties waren uit den boze. Verkoudheden, kinderziektes (mazelen, waterpokken) of griep in huis moesten vermeden. Langer dan een jaar liep ik op de toppen van mijn tenen, keek ik met argusogen naar Broer, maar raar maar waar, geen van ons drieën werd tijdens die dertien maanden ziek. Geen kuchje, geen nies, alsof we een pantser hadden aangetrokken, omdat we ten alle tijde onze jongste wilden beschermen. Niet alleen thuis was er onrust, ook in het ziekenhuis loerde de vijand. Was de quarantaine hier quasi volledig, dan moesten we om de drie maanden de talloze nodige scanners en onderzoeken ondergaan in het UZ. Daar kwam je dan terecht, op een afdeling echografie of radiografie, waar tal van mensen samen met jou in de wachtzaal zaten te snotteren. Of bij een bezoek aan de oogarts, waar het wachten in een tochtige gang moest. Of in de ondergrondse straten, die de gebouwen verbonden en waar je treintjes met patiënten kruiste of bijna in botsing kwam met dokters en verpleegsters op fietsen. Of in de lift, waar je geprangd tussen gehaaste mensen, stond met je doodzieke kind in de buggy en het statief waaraan het chemomedicijn bengelde. En dat allemaal met mijn jongetje zonder weerstand, vatbaar aan tal van infecties. Het was telkens weer mijn verstand op nul zetten en hopen op gespaard blijven van verder onheil. Duizend doden ben ik gestorven, zonder dat er iemand weet van had. We moeten méér dan begrip opbrengen voor de angst van mensen, die vandaag in behandeling zijn of waren, voor welke ziekte dan ook. Hun leven is al één en al onzekerheid, zelfs zonder de impact van corona! Laten we, liefdevol omringend, vooral voor hen corona-afstand houden
er zijn
de vele watertjes
gezwommen in je ééntje
die blijven kleven
aan je hart
in je hoofd
de angst
die je niet gezien wou
de schrik
die niet te delen viel
het verdriet
dat geen woorden kende
en dat alles …
gebald tot nooit vergeten
Doris Dorné
Nog geen reacties