Er was eventjes weer een ‘kink in de kabel’. Deze website maakte rare sprongen en had zotte kuren. Bleek deze dus na een luttel aantal weken al gehackt te zijn door één of ander onverlaat. Daardoor kwam er van spinselend schrijven niks in huis en had mijn webmastertje weer even zijn handen vol. Je zou voor minder je website naar het hiernamaals wensen. Maar kijk, we zijn terug van weg. Hopelijk blijven ze nu met hun digitale tentakels van mijn schrijversplatform af.
Ondertussen stond de wereld natuurlijk niet stil. Neen, die blijft maar draaien! Al is het dan nog altijd onder de coronamaatregelen in versoepelde versie. Kleinzoon van acht mocht terug naar school en was er niet rouwig om. Er was het boetseren van de bubbel van vier, wat tot veel verwarring en misrekening leidde. Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Wat mag wel en wat mag niet? Je zou het als gezelschapsspel op de markt kunnen brengen. Sedert donderdagavond kregen ook de tweedeverblijvers groen licht om af te zakken naar de zee. Ze zijn allemaal welkom, maar ze moeten zich toch liefst een beetje plooien naar de hier geldende regels. Het valt sommigen nu al moeilijk om in het uitgestippelde gareel te lopen, wat zal dat geven tijdens de zomermaanden? Ik hou nu al mijn hart met beide handen vast.
Deze week is een derde vriendin van mij, weduwe geworden. En dat allemaal in twee maanden tijdspanne. Geen van de drie mannen stierf aan corona. We zijn in de ‘afscheidsleeftijd’ beland. Links en rechts sneuvelen mensen, die al vele jaren een deel van ons leven waren. Af en toe krijg ik zo’n momentum van realiteitszin. Nog amper vijftien jaar en dan zit ik al bij de tachtigplussers. Raar, maar bij alle plannen die nog moeten of zouden kunnen gemaakt worden, vraag ik me af of ze nog wel de moeite tot ondernemen zijn. Méér dan met de corona, ben ik met het inkrimpen van de mij misschien gegunde of juist niet gegunde tijd bezig. Echt, in die komende fictieve vijftien jaar, hoeft er voor mij eigenlijk niks bijzonders meer. Buiten het plaatsen van een nieuwe keuken misschien, want die is ondertussen veertig jaar oud en aan renovatie toe. Zullen we of zullen we niet? Heeft het nog nut? Toch maar eens een afspraak maken voor een prijsofferte.
Ondertussen trachten we het coronavirus de baas te worden. Zo vindt ook de Kerk altijd een oplossing voor het bezweren van dergelijke aanvallers. Een inventieve Belgische priester kwam op het idee, om coronakaarsen te verkopen, ter ere van onze gemoedsrust en het spijzen van de kerkelijke kas. Hij vond de Heilige Corona ergens in Duitsland, maar waarvoor hij/zij stond is zelfs voor hem een raadsel. Deze gezant van God, door de tijd heen namelijk onbekend en ongekend geworden, krijgt nu weer allure door het coronavirus. Zo vormt de hand van slinkse priesters een nieuwe heilige, ter ere van de domheid van de gelovige mens en het geld in het laatje van de kerk. Dit verhaal kwam ons ter ore bij het ontwaken op een zonnige meidag. Halleluja!
soms even
het noorden kwijt …
niet meer weten
wat nog mag
of
wat nu moet
soms even
op eieren lopen …
nooit meer rust
altijd uitkijken
doe ik verkeerd
of
doe ik goed
… zucht
Doris Dorné
Nog geen reacties