Mooie titel toch? Komkommertijd … dat woord wordt gebruikt als er weinig nieuws te vertellen of te beleven valt. Veel valt er over de voorbije maand juli ook niet te melden. Het is met de corona in het land ‘op eieren lopen’. Vooral voor zij, die het goed willen doen, die niet buiten de lijntjes kleuren en zich zorgen maken over hun medemens (en natuurlijk ook zichzelf). Het is een zomer vol ‘kommer’. Een zomer waarin we ons in stilte vragen stellen over later, over de toekomst van onze kinderen, over de wereld waarin onze kleinkinderen niet meer zorgeloos kunnen opgroeien. ’t Is dus wel degelijk een ‘komkommerzomer’ …

Maar in deze tijden van angst en beven, gebeuren natuurlijk (men zegge: gelukkig) ook nog af en toe leuke dingen. Zo ben ik ondertussen al een tweetal weken een ‘demi zestiger’. Op naar ‘route 66′ zou ik zo zeggen, maar volgens één van de wetenschappers moeten we niet teveel plannen maken en gewoon van dag tot dag leven. Een goeie raad! Daarin ben ik immers een bedreven iemand geworden, toen we zo’n dertig jaar geleden een eerste voet zetten op de kinderkankerafdeling. Daar was de eerste les en leuze, die we meekregen: leven van dag tot dag. Plannen kon niet meer, ons leven stond vanaf dag één in het teken van ons doodzieke kind. Mondmaskers en quarantaine werden toen ons deel. We kregen een ‘komkommerjaar’ voorgeschoteld. Net als nu waren er geen vooruitzichten, geen enkele zekerheid. Niemand die kon zeggen, dat de kanker het onderspit zou delven. Niemand die ons op een papiertje kon geven, dat het wel goed zou komen. Leven van dag tot dag, het was niet eens zo moeilijk. We deden het gewoon. Ook nu moeten we het gewoon ‘doen’ en niet tegenstribbelen. Over enkele weken zal blijken of de mondmaskers, de te bewaren afstand, het bubbeleffect, de beloofde resultaten opleveren. Maar … niets is zeker in deze ‘komkommerzomer’.

Ja, we zijn ondertussen al twee weken een jaartje ouder! Mijn vijfenzestigste hebben we samen met Zoonlief en zijn gezin, in de bloemetjes gezet. Lekker rustig en gezellig op ons terras. De vrienden, die elk jaar paraat staan om er een leuk feestje van te maken, had ik de dag voordien allemaal afgebeld. Kleinzoon zat met een hoestje en dan ga je geen risico nemen met je bubbel van dertien. Dat feestje werd dus op de lange baan geschoven en nu er weer nieuwe regels zijn in verband met dat tegenspartelende virusje, zullen we nog efkens moeten wachten. Misschien lukt het volgende zomer wel, om mijn ‘route 66’ in de kijker te zetten. Het duurt nog even en ondertussen laten we het plannen maken voor wat het is. Ik geniet nu nog na van de vierentwintig wenskaarten op de kast, van de geschenken en de prachtige planten en bloemen. Allemaal gekregen vanop veilige afstand! Zelfs in deze komkommerzomer is en blijft ‘graag zien’ een extra warm gegeven.

na het vechten

krijgen we misschien

een vrijgeleide

het wordt ook dan

bang afwachten

plannen kan niet meer

we zijn vogelvrij verklaard

samen vliegen we

van dag tot dag

met kortgewiekte vleugels

maar …

met krachtige vleugelslag

Doris Dorné

naar ‘Beelden blijven’ – 1997

3 Reacties

  1. ik geniet er telkens weer van.
    ziek zijn in komkommertijd,en risico op corona erbij
    geen leuk vooruitzicht achter een masker..

  2. Dag Doris,

    Van harte proficiat met je 65! Ik weet niet juist wanneer je jarig bent geweest, maar geniet er van, je bent tenslotte heel het jaar 65!

    warme groeten
    ginette

Een reactie achterlaten op nadine van severen Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *