Soms zijn er van die dagen, waarop je hart zich warmt aan of weent om onverwachte dingen, dingen die zomaar eventjes je pad kruisen zonder dat je er naar zocht. Verleden week was zo’n week. Totaal uit het niets kreeg ik een telefoontje van een krantenjournalist, die vroeger tal van artikels voor me schreef: omtrent de bloemenverkoop, de gedichten, tentoonstellingen … mijn inzet voor het Kinderkankerfonds UZ Gent. Nu was hij op deze blog ‘gestoten’ en daarover wou hij een artikel pennen in de Krant van West-Vlaanderen, een streekgebonden editie. Mijn ‘spinsels’ spraken hem aan. Ik was blij verrast en ook een beetje ontroerd. Toen ik zaterdag de krant ging kopen, riep Benjamin (ja, toevallig de naam van de krantenverkoper): ‘Doris, je staat in de krant!’ . Het is een mooi artikel geworden, met dank aan journalist en fotografe!
Op dinsdagmorgen nam ik even de tijd om een half uurtje af te zakken naar het strand. De zon scheen en er was nog weinig beweging te bespeuren. Op de dijk ontmoette ik toevallig iemand, waarmee ik af en toe een praatje sla als we elkaar kruisen op het strand. Zij met haar hond, ik schelpen aan het spotten. Zeg, zei ze, ik heb jouw tekst gelezen op het St. Bernardusplein. Zo mooi, verzuchtte ze. Mijn hart maakte een sprongetje van trots. Die tekst staat er al jaren, maar een reactie van een lezer krijgen, dat is toch altijd wel speciaal. Zo waren vrienden eens op de fietsroute van Aalter beland en reden ze in Bellem recht op een tekst van mij, pal over het station. Zelf wist ik niet eens dat die er stond. En ooit ook iemand uit Nieuwpoort, die op de begrafenisplaats in Neerpelt, mijn tekst op de engelenweide had gelezen. Dat geeft toch telkens weer een bijzonder gevoel.
Op vrijdagmorgen ontmoette ik vrienden, die elk jaar weer, tien jaar lang paraat stonden, om hun steentje bij te dragen aan onze bloemenverkoop. Samen met hun kroost, vier dochters toen nog dochtertjes, schuimden ze de straten af om azalea’s aan de man/vrouw te brengen. Nu ligt hun kleinkindje van nog geen twee op de kinderkankerafdeling van het UZ Gent. Hun minimensje aan de chemo. Mijn hart brak toen ze het me vertelden. Onverwachts nieuws met een gitzwart randje.
‘ Je kan dus stellen, dat gans de vorige week in het teken stond van ‘vroeger’. Het was een aaneenschakeling van ‘onverwachts’ verleden.
Eergisteren, complimentendag, kruiste mij een onbekende fietser op het wandelpad. Hij trok aan de remmen en riep: ‘de dichteres!’. Ik verzekerde hem lachend, dat ik mezelf niet zo zie. Noem me maar een schrijvende mama, het klinkt zoveel mooier. Hij loofde mijn werk (wat een artikel kan teweegbrengen, hé), bedankte me voor het gesprekje en zette zijn weg verder. Mijn complimentendag was alvast geslaagd. En ik bedacht, hoe tal van onverwachte ontmoetingen in een week tijd, je hart kunnen warmen, maar evengoed kunnen breken.
en plots
is daar onverwachts
het verleden
verweven in elke dag
van de week
hartverwarmend verleden
hartverscheurend verleden
lopen hand in hand
met me mee
werpen zon en schaduw
over zeven dagen geweest
Doris Dorné – 3 maart 2021
Nog geen reacties