Sedert een paar weken loopt het programma ‘Blind gekocht’ weer, waar ik graag mag naar kijken. Het is en blijft natuurlijk altijd televisie én dus … show, daar ben ik me terdege van bewust. Met dat in gedachten loop ik enthousiast het parcours mee met de kopers, verkoper en huisarchitecten. De zoekende koper geef zijn geld uit handen voor de aankoop van een woonst, waarbij hij de keuze laat aan het televisieteam. De eerste indruk van het huis door hen op de kop getikt, valt bij de deelnemers in de meeste gevallen dik tegen. Er vloeien dan ook dikwijls traantjes uit ontgoochelde ogen. Maar daarna gaat het binnenhuiswerkteam aan de renovatieslag met het resterende, nog te besteden bedrag. Al bij al is er bij definitieve afgifte van de sleutel geen spoortje negativiteit meer te bekennen bij de zoekende kopers. Ik mag het graag zien, alhoewel er misschien hier en daar wel een addertje onder het gras zal blijken te zitten na verloop van tijd. Toch ben ik fan, al zou ik zelf nooit de durf hebben om zoiets te doen.
Ook het huis schuin achter ons is een paar maanden geleden verkocht. De jonge kopers zijn ondertussen aan de slag gegaan met kappen, afbreken, uitdelven. Veel blijft er van het veertig jarige huis niet over, maar het was dan ook serieus aan renovatie toe. Die jonge mensen bezig zien, katapulteert me naar vijfenveertig jaar jonger. We woonden op een huurappartement in het centrum van ons stadje. Toen we drie jaar later hoorden van de verkaveling net eventjes buiten de stadskern, was Manlief niet meer te houden. We gingen voor een toen nog betaalbaar perceel bouwgrond, schakelden een architect in en zagen het helemaal zitten, al waren er hier en daar ook wel wat obstakels. De bouw van ons huis namen we volledig in eigen handen. Echtgenoot was (en is) een handige duivel-doet-al en mijn vader, sinds zijn veertiende werkzaam in de bouw, mocht onze bevlogen ploegbaas zijn. Zelf droeg ik ook mijn niet zo kleine steentje bij (betonblokken voeren, stenen aanbrengen, zand ziften, zeven vrachtwagens zand (ja!) met kruiwagen rondom ons huis gedumpt). Ik ben er nog steeds trots op! Een jaar later woonden we op ons huidige adres. De afwerking binnenshuis (plafonds, deuren) deed Manlief in zijn ééntje. Ja, die jonge mensen hier achter met verve bezig zien, het zorgt voor mooie herinneringen. Mijn vader is ondertussen al zestien jaar gestorven, maar wat hij voor ons deed, dat was en blijft goud waard!
ik wens
dit huis
voor jou
een haven
in moeilijke tijden
een vluchtheuvel
midden hectisch leven
en dat je weet
ten allen tijde
kan ik hier terecht
voor …
rust
raad
rede
voor …
liefde
troost
begrip
Een gedicht ooit geschreven voor Zoonlief.
Doris – 3 mei 2021
Nog geen reacties