Maandag 12 juli … ik heb om jou gehuild vandaag. Méér dan 10.000 dagen na jouw dood waren mijn tranen mij even de baas. Misschien was het te lang geleden, dat ik nog eens een traan liet om jou. Je bent het nochtans méér dan waard, mijn verdriet. 10.000 dagen zonder jou, het zijn er veel te veel. Misschien denken mensen, dat ik jouw dood achter me gelaten heb. Ik praat nog vaak over jou, maar eigenlijk niet genoeg. De verwachting invullen, gewoon doorgaan met het leven, maakt de hunkering, het verlangen, de pijn, het gemis, zelden nog bespreekbaar. En ja, ik leef mijn leven zonder jou, maar eigenlijk weet niemand hoe ik dat doe. Niemand die ziet, hoe vaak ik naar jouw foto kijk. Hoe ik tal van keren jouw glazen kinderwang streel en mijn hart boordevol verlangen een slag over slaat. Niemand heeft er weet van. Soms is er weinig nodig: een woord, een verhaal, de toon van een antwoord … triggers, die de dingen meegemaakt weer in het daglicht stellen, zonder dat ze weerklank vinden. Het zijn vaak struikelblokken, waar nu en dan over gevallen wordt, zonder dat iemand het ziet. Zo was het, méér dan 10.000 dagen na jouw dood: water in mijn ogen, tranen.

Woensdag 14 juli … de hemel huilt en blijft huilen boven België. Een zondvloed water kolkt zich zonder mededogen een weg door steden en dorpen. Sleurt mensen mee, jaagt gezinnen tot op de daken van de huizen. Auto’s veranderen in zwalpende luciferdoosjes, bomen worden geveld als waren het takjes, treinen gaan uit de sporen, straten zijn opeens geen straten meer. Een natuurramp zonder voorgaande teistert ons land. Ik huil, om al het ongeziene leed, mijn tranen méér dan waard. Zoveel verloren levens, zoveel mensen zonder nog een spoor verleden. Alles weg. Ik kijk naar de beelden van onbewoonbare huizen, de kapotte inboedels, de ravage op straat, mensen die nog steeds mensen missen. Vandaag is er vooral veel medeleven, behulpzaamheid, solidariteit, warmte. Morgen ook nog, hoop ik. Water in mijn ogen, tranen.

het waren de woorden

de manier waarop

ik deed er het zwijgen toe

huilde binnenin

omdat het voelen

zo eenzaam voelde

plots viel het gemis

sinds jaren mijn tweede huid

als verstikkende mantel

over me heen

ging ik even onderuit

even maar …

depte daarna mijn tranen

en ging over

tot de orde van de dag

Doris Dorné – 20 juli 2021

3 Reacties

Een reactie achterlaten op Katelijn Strijbos Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *