Eén september … de dag waarop ‘rust’ te rapen ligt op het strand. Ik dus gisteren op de fiets richting zand en water. Er stond nogal wat wind, iets waar we hier nooit zonder zitten, maar dat kon me niet deren. De vloedlijn lag er verlaten bij. Strandbars stonden met geloken ogen, leeg en verlaten, een beetje eenzaam te wezen en te bekomen van het hectische voorbije St. Bernardusweekend (braderie) hier ter plaatse. De witte strandhuisjes, netjes in rij als een stralend wit gebit, staarden verweesd naar de zee. Eén zeldzame deur nog open, tekende een gat dat oogde als een holle kies. Nergens zonnekloppers of kinderen te bespeuren. Daar waar het water zich terugtrok tot aan de neus van de log liggende golfbrekers, enkele verloren zielen of waren het stille genieters zoals ik? Twee ‘werkloze’ redders tuurden de horizon af. Een passant vroeg hen een foto te nemen met als achtergrond de reddingsboot, ook dat behoort blijkbaar tot hun taken. Ooit was ik jong en verliefd op één van de redders. Mooie herinneringen, maar ook een gevoel van spijt om die verdronken vlinders. Het ligt hier allemaal voor het grijpen. Tussen mijn voeten, slierten in massa aangespoeld zeewier. Over het zand gevleid als natte haren van verloren gezwommen en gestrande zeemeerminnen. Hogerop, waar toeristen gedurende twee maanden huis hielden, tekent het strand voor ravage. Tal van diepe kuilen, hoge molshopen zand … stille getuigen van ‘zomeren’. Morgen oogt het helemaal anders. De nacht zal zacht strelend zijn hand laten waaien en alles tot nieuw toveren. Heuvels zullen zich verplaatsen, putten worden gedempt, zandbergen verdwijnen tot spoorloos. Morgen zal het strand zich plooien zoals het hoort te zijn … mooi!
mijn voeten
kruisen honderden sporen
vreemde voeten
in elke afdruk
een leven
een mensenverhaal
waar niemand
weet van heeft
gewoon gedragen
door korrels zand
Doris Dorné – 2 september 2021
Nog geen reacties