Ergens ver weg, aan de andere kant van de wereld, op negen uur vliegtuig van hier, werd mijn nichtje, de jongste van Zus, voor de eerste keer ‘mama’. Op het eiland St. Maarten, waar ze al vier jaar woont en werkt, beviel ze deze week van een zoontje. Een flink kereltje, wit geboren, maar nu al mooi gekleurd. Het resultaat van ‘grenzeloze’ liefde. Zus pakte zo’n tien dagen geleden haar koffers en reisde af, de geboorte van haar kleinzoon mocht ze niet missen. Vandaag wordt er al weer gepakt, en vertrekt ze met pijn in het hart huiswaarts. Een afscheid in tranen zal het zijn, voor allebei. Zo gaat dat met ouders, kinderen en kleinkids op afstand. Vandaag staan alle deuren op de wereld open, kinderen strekken hun vleugels en vliegen verder dan ooit. Loslaten is lastig, ook al weet je dat ze goed terechtkomen en hun eigen leven willen en moeten kunnen leiden. Alle technologische hulpmiddeltjes ten spijt, blijft er toch altijd het verlangen om er voor de kinderen lijfelijk te zijn in tijden van nodig. Zomaar eventjes de oversteek naar St.Maarten maken is natuurlijk geen optie. Maar … mijn nichtje overleefde er al een orkaan, die bijna het ganse eiland tot schroothoop maakte. Ook nu zal ze haar vrouwtje/mannetje staan, af en toe op de tanden bijten en haar eigen weg gaan. Straks, half november, maakt ze met haar gezinnetje de oversteek naar hier. Dan kan Zus een tweetal weken ‘grootmoederen’ over haar kleinzoon, die alle harten zal doen smelten. Vandaag een kleine troost bij het afscheid op de luchthaven.

Afscheid … bij het schrijven van dat woord, blijft het me overvallen, het lege gevoel, die intense treurnis om jou. Voor altijd ‘nooit meer’. Een verdriet niet te benoemen, noch te beschrijven. Afscheid van een kinderleven, afscheid van de toekomst, afscheid van een immense liefde. Uitzwaaien, niet voor eventjes, maar voor altijd. Doorgaan met leven, zeggen dat het ‘goed’ gaat, terwijl ‘goed’ niet meer in je woordenboek staat. Het gevoel van alles pennend te delen en toch weer niet. De levenslange rugzak, gevuld met tranen en herinneringen, die je telkens weer doet reizen door de tijd. Afscheid … zonder mogelijkheid tot troost. En toch moeten we verder.

al valt mijn praten

over jou soms stil

mijn hart is vaak te klein

voor alle liefde die ik voel

al vertaal ik jou

steeds minder in woorden

mijn stil zwijgen

weeft zich tot een web

van zorgzaam koesteren

‘vergeten’ is niet aan de orde

Doris Dorné – 22 augustus 2021

Eén reactie

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *