We zijn al halfweg ons ‘coronacircuit’, dat is al positief. Natuurlijk bleek ook Manlief positief bij de test, wie bij de hond slaapt, vangt zijn vlooien. Alhoewel het ook omgekeerd kan geweest zijn, want hij voelde zich al eerder niet top, dan ik. Mijn grootste angst was andere mensen in die paar dagen besmet te hebben. Dus in eerste instantie, al wie mijn pad kruiste in de voorafgaande dagen, op de hoogte gebracht en veel stress ervaren. Het is immers een web van ontmoetingen in het dagdagelijkse leven, waarvan je de grootte niet inschat. De koffievriendin van de vrijdagmorgen, de lunchvriendin van de vrijdagmiddag, mijn dagelijkse maatje van jaren ver, de nicht die met me meereed om bloemen te plaatsen op de graven, alle mannen van de club, die komen racen op vrijdagavond. In allerijl hebben we iedereen verwittigd en gewaarschuwd. Wat ze er daarna mee doen, is hun probleem. Veel mensen halen dan de schouders op en zeggen: ik voel nog niks en doen gewoon verder. Ze hebben plannen, willen die plannen niet in het water zien vallen. Ik begrijp dat, maar je wilt toch niemand met corona opzadelen? Twijfelen over de vaccins moeten we ook niet doen. Zonder prik lagen we voor hetzelfde geld allebei op intensieve! Nu zitten we thuis, beetje belabberd, als bij een griepje. Positief dus!

Het allergrootste ‘positief’ halen we uit de warme vriendenkring rondom ons. Een vangnet om ‘u’ tegen te zeggen. Zoveel klaarstaande, helpende handen, dat ik een beetje moet delegeren. Boodschappen worden gedaan, cakes gebakken, soep gemaakt, berichtjes gestuurd, telefoontjes gepleegd. We worden bedolven onder liefde. Ontroerend mooi. Onze dankbaarheid kent geen grenzen. Nog een paar dagen cocoonen (rustig thuis blijven) en hopelijk ook vlug weer wat fitter. De dame van de contacttracing was aan de telefoon méér dan positief: volgens haar zijn we hierna voor zeker zo’n zes maanden coronavrij (en ook geen gevaar voor anderen) en zullen we de kerst- en eindejaarsdagen in volle ornaat mogen vieren. Alles positief dus!

Vandaag een wisselvallige 1 november, een dag niet aan mij besteed. Te gemaakt, te commercieel, te verplichtend. Ik hou het denken aan wie ons lief was binnenshuis. Hier, waar tijd geen vergeten kent, is de vaas naast de foto nooit zonder bloemen.

je vraagt

er niet om

je krijgt het

in de schoot geworpen

onverwachts …

éénmaal gekregen

is het voor altijd van jou

want het laat je

nooit meer los

je draagt het

in voelen en denken

het staat onzichtbaar

in je ogen geschreven

belast loodzwaar

je kreunend hart

’t valt nooit meer

te ontkennen

… verdriet

Doris Dorné – 2013

2 Reacties

Een reactie achterlaten op Katelijn Strijbos Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *