We zijn drie maanden en twaalf dagen ouder, sedert ik een smak in het gras maakte en bijna mijn voet verloor. Drie maanden zit en lig werk later, gaf de voetarts me gisteren de toelating om rustig aan weer te leren stappen. Volgens haar zal het allemaal zichzelf wijzen en moet ik voelen hoe en wanneer de juiste momenten komen, om intensiever te steunen op mijn herstelde stapper. Goed nieuws, maar … zei ze, we zijn er nog lang niet. Het voelt raar, dat je na drie maanden, ook mentaal, weer moet leren hoe je benen en voeten te bewegen, na al dat ‘huppelwerk’. Je zou denken, dat zoiets automatisch terug in zijn plooi valt, maar niets is minder waar. Er is niet alleen het nog niet volledig mogen steunen, er is ook de schrik en de twijfel of je het wel goed doet. Het heeft me een tijdje gekost, om met een looprek te kunnen jongleren en nu ik het een beetje onder de knie heb, wordt het weer stapwerk. Blij en bang (ik ben dan ook een angsthaas op dat gebied) tegelijk. Zes weken om te oefenen en dan weer naar de voetarts. Ben benieuwd hoe ver ik het ga schoppen!

Ondertussen wenkt de Paasvakantie. Het reizen zit, volgens de kranten, volop in de running. Reizen, op vakantie gaan … daar hebben wij geen kaas van gegeten. Wij zijn honkvaste huismussen. Het helpt natuurlijk, dat we aan de kust wonen, op een boogscheut van zee en strand. Van kinds af toerist onder de toeristen. Waarom zouden wij in godsnaam naar het buitenland willen? Ooit gingen we één keer op reis, voor een week naar de Franse Alpen. We deden het vooral voor Zoonlief, die de humaniora achter de rug had en aan de start stond van zijn studentenleven. Samen met een bonte bende ‘Lukrakers’ (een vriendengroep rond voormalige Radio 2 stem Luk de Laat) trokken we met de bus naar Vaujany. Familie en vrienden sloegen in een deuk, want wij op vakantiereis, dat was een unicum. Het moet gezegd, dat we vroeger er het geld niet toe hadden. Bouwen en je huis afbetalen met één inkomen, dat is vandaag niet meer aan de orde, maar was toen ook niet evident. Het was een beslissing, die we namen toen Zoonlief geboren werd. Ik kon het gewoon niet over mijn hart krijgen, om mijn kind bij iemand anders te droppen. Zo werd ik lang geleden, toen al een uitzondering op de regel, gewoon ‘mama’. Spijt heb ik nooit gehad, we hebben/hadden alles wat we willen. Vaujany, ons éénmalige reisje, was leuk. Mooi verblijf en méér dan aangenaam gezelschap. Maar … de bergen, hoe prachtig ook, zijn niet mijn ding, ik voel er me opgesloten. Ik verstuurde kaartjes naar het thuis- en vriendenfront. Schreef met een glimlach ‘oost west, thuis best’, op de achterkant, denkend aan hun ontzette gezichten. Het was immers een bron van welgemeend leedvermaak geweest, ons reisplan. Wij, weg, dat hadden ze nooit gedacht! Enfin, thuiskomen was voor mij een verademing. Ik heb lucht nodig, open landschap, de zee, het strand. We hebben genoten van ons weekje ‘uit’ en dragen super warme herinnering mee aan ons Alpenverblijf, maar sedertdien bleven we trouw ons gevoel volgen … het thuisfront is ons heilig. Vogeltjes fluiten, vlinders fladderen, struiken en bomen bloeien … een voorrecht, ik weet het … de hemel op aarde!

de hemel azuurblauw

oogt stralend

een blinkende vogel

trekt witte krijtsporen

vliegt mensen

naar andere oorden

draagt levens

over de grenzen

van geluk

Doris Dorné – 29 maart 2022

3 Reacties

  1. Dag Doris
    Toevallig tikte ik je naam in bij Google en kwam ik op deze site. Zo kom je al eens iets te weten. Vroeger hadden we de Lukraker daarvoor.
    Wat een pech. Hopelijk komt het toch goed. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
    Ja Vaujany staat mij ook nog voor de geest. Chris en Romi en ik waren daar ook. Wij zijn toen zelf met de auto gereden om eerst in het noorden van Frankrijk naar de zonsverduistering te gaan kijken.
    Veel beterschap
    Olyv

  2. Dag Doris,

    Drie maanden, het moet een eeuwigheid geweest zijn voor jou, en voor ons een flits, we zijn inderdaad bijna Pasen!
    Uit ervaring weet ik dat men het lot niet kan forceren, jij ook denk ik wel.
    Ik hoop echt dat je de moed hebt om de volgende hindernis te nemen , met veel geduld en support van je blogvrienden zal dat zeker lukken, moet dat lukken!
    Ik wens je dan ook alle succes bij jouw eerste stappen …zonder vrees, het komt goed!!!
    warme groet!
    ginette

  3. Hoi Doris,
    Na ruim 100 dagen eindelijk positief nieuws ! Hoewel, je vraag “hoever je het zult schoppen” verontrust me wel.
    Ik zou me voorlopig van sChoppen onthouden……

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *