Straks is het zes maanden geleden, dat ik tijdens een acrobatisch ramen wassen, een dichtbij de grond salto maakte en mijn voet er voor apegapen bij hing. Vandaag lukt het al om een aardig stukje te stappen, zij het nog niet foutloos en niet ver, maar er wordt aan gewerkt. Op Vaderdag voor de eerste keer weer op restaurant met ons tweetjes. Blijkbaar hadden veel koppels ook het idee opgevat, want de duotafeltjes waren volzet, terwijl de andere leeg bleven. Leuk, om Kelly en Dajo terug te zien en super lekker gegeten in ’t Ponton. Deze week ook voor de eerste keer om boodschappen meegereden met Manlief. Ik laat me dus voeren als een diva. Toch fijn, om Frank in de boekenwinkel weer te mogen begroeten en nog enthousiaster waren Melly en Jani achter de kassa in de Delhaize (ja, dezelfde waar Conner Rousseau zijn Deborah ontmoette, al vraag ik me nog altijd af, waarom hij een zelfstandige kapster, vergoed in coronatijden door de regering, als voorbeeld nam in plaats van de onderbetaalde, maar supervriendelijke dames die daar jaar in en jaar uit paraat staan). Vanop afstand werd er al gezwaaid en geroepen naar me. Hartverwarmend! Er komt dus leven in de brouwerij. En ja, ik mag mijn beide handjes en voetjes kussen, dat we nog met zijn twee zijn. En ja, ik mag me gelukkig prijzen met een man als Echtgenoot. Ik heb het al zo’n honderden keer gehoord en soms kan ik het hebben, maar soms wordt het me een beetje teveel. Dan krijg ik het op mijn heupen van al die lof, al ben ik de eerste om hem ook eens in het zonnetje te zetten bij anderen. Maar … genoeg is soms genoeg. Ik ben uiteraard dankbaar voor de goede zorgen en liefde. Maar … wie zegt, dat ik het in mijn ééntje niet zou gered hebben? En … oké, de man des huizes heeft nu een half jaar ‘zweten’ achter de rug, maar de voorbije vijfenveertig jaar kon hij toch mooi op zijn lauweren leven, want de vrouw des huizes ging niet uit werken en hield alles draaiende. Gras afrijden, buitenschilderwerk, koken en wassen en plassen, de kids, meegaan in de hobby van Manlief (veertig jaar lang elke vrijdagavond achter de bar in de slotracing – rijden met miniwagentjes – club) … niets was haar teveel. Ik gooi dus af en toe eens graag met een bloemetje naar de helft van mijn bed, maar we moeten niet overdrijven. We doen allebei ons best!
Nog geen reacties