… loopt op zijn laatste, zomerse benen. Ondertussen werd Zoonlief een veertigplusser en gingen we voor de eerste keer een optreden van de band, waar hij drummer van dienst is, bijwonen. Het was niet naast deur, dit muzikaal evenement. Zelf zag ik het niet echt zitten, maar Echtgenoot had er een uurtje rijden voor over en zo belandden we in St. Lodewijck, een dorpje niet ver van Deerlijk. Omdat we nog wat te vroeg waren, liepen we een eindje om en wat vonden we daar? Een verrassend mooie kinderboekenwinkel. Een pareltje! Nog nooit gezien, zoveel prachtig leesvoer voor de jeugd, een keur aan boeken waar ik zelf kan in verdrinken. Ik stond paf, dit had ik nog nooit gezien. Hoe fantastisch het ook was, hoe het ook kriebelde in mijn portemonnee, hoe groot de verleiding ook, ik kocht niks, maar feliciteerde de dame achter de balie wel met dit Walhalla van schrijf- en tekentalent. Hier in huis staan ook veel jeugdboeken met prachtige tekeningen en sprekende titels, maar onze kleinkroost is niet weg van lezen, dus ben ik gestopt met leesvoer kopen. Onze kennismaking met St. Lodewijck was dus al positief voordat de band aan hun optreden begon. Na een uurtje gesmaakte, luide muziek en een ‘Sellewie’ frietje, reden we huiswaarts.
Vorig weekend werd ik uitgenodigd door de Kiwanis club, die me een bedrag van 5000,00 euro overhandigde voor het Kinderkankerfonds UZ Gent. Altijd hartverwarmend als je blijvende waardering ervaart voor waar je in het verleden voor op de bres stond. Ik kan het soms zelf niet geloven, waar ik het lef vandaan haalde. Met een goed doel voor ogen, is alles mogelijk. Nog vaak wordt er over onze bloemenverkoop gepraat. De jaarlijks, duizenden azalea’s, die tal van mensen motiveerden en in beweging bracht. De voordrachten op scholen en bij verenigingen, het verhaal van Benjamin, dat ontroerde en beroerde. Mijn poëzie op muziek gezet, de zeven bundels uitgegeven in eigen beheer en alle beslommeringen daaromtrent. De tentoonstellingen, waarvan vooral de laatste, over verdriet, nog altijd mijn hart beroert. De stedelijke cultuurprijs, die ik mocht ontvangen naar aanleiding van mijn schrijfsels en mijn inzet voor het fonds. Ook de interviews voor radio en televisie blijven me nog steeds verbazen. Luk de Laat, Riadh Bahri … een warm herinneren. De dag na Telefacts (Eric Goens) was horror, maar spijt is niet aan de orde, ik werd toen liefdevol op handen gedragen door mijn omgeving. Ja, ik kijk met een zweem van ’trots’ en bijzonder dankbaar hart naar alle dingen gedaan.
Straks november, chrysanten of bloemstukjes op de graven van dierbaren. Veel omdat het moet naar de buitenwereld toe, wie nu op de begraafplaats loopt en een graf spot zonder bloemen, denkt: hoe triest. Wij zijn een familie van crematie en asverstrooiing, we dragen geen bloemen op één november. Wat niet wil zeggen, dat we niet aan onze geliefde gestorvenen denken, want ze zitten in ons hart en in ons hoofd. Elk van ons is immers een huis vol persoonlijke herinneringen aan wie, wat en hoe ze waren.
neen,
ik loop niet
met bloemen
in mijn handen
langs zerken en tegels
ik sta niet
aan de strooiweide
mijmerend in gedachten
even te vertoeven
ik neem
met tedere vingers
jouw jarenoude foto
van de kast
ik praat
diep verlangend
met jou …
grootse liefde
… achter glas
Doris Dorné – 27 oktober 2022
Nog geen reacties