Dag op dag negenentwintig jaar geleden voelde het zo …

Kleine Prins

die dag stierf jij

een stille dood

over jou gebogen

werden mijn ogen

watervallen

de stroming

van mijn tranen

zocht zich een weg

in de bedding

van mijn wangen

‘nooit meer’

werd toen

‘voor altijd’

Dag op dag, negenentwintig jaar later … het verdriet sleet de bedding tot blijvend, watervallen werden stille tranen, die af en toe nog heimelijk hun weg zoeken in de hang naar ‘warm herinneren’, langs levenslange liefde.

Nog geen reacties

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *