Ze verblijft elk jaar, tijdens de Paasvakantie, een paar dagen met een vriendin, een paar dagen met de familie, aan zee. Telkens een mooie gelegenheid, om eens af te spreken. Altijd een warm weerzien. Zo zaten we vorige week met zijn drietjes, drie mama’s, die dertig jaar terug samen de kinderkankerafdeling 3K6 van het UZ Gent willens nillens frequenteerden, gezellig voor een babbel in een koffiehuisje hier te Nieuwpoort. Twee van ons, al dertig jaar lang op weg zonder ons kind, ééntje waarvan de zoon ondertussen vijfendertig is geworden. Drie moeders, die toen, samen met hun kind en bang hart, de zware en oneerlijke strijd streden tegen het noodlot. Ik weet, dat het tegenover ons, ouders van een gestorven kind, soms ongemakkelijk voelt voor ouders van wie het kind het gevecht won. Er is een schuldgevoel naar ons toe, maar … dat hoeft niet. Gelukkig zijn er kinderen waarbij het goed komt. We gunnen het elke ouder!

Bij een thee/koffie met lekkernij, kwam het gesprek op ons verblijf in het UZ Gent, nu al méér dan dertig jaar terug. Elk van ons draagt verschillende herinneringen, maar er is vooral het hoofd dat weet en het hart dat begrijpt. Verplicht een leven leiden/lijden, van maanden tot jaren op een kinderkankerafdeling, het gaat in je kleren zitten en het blijft er hangen. We hadden het over de tranen geweend, over naar de keel grijpende angst, over verscheurende onmacht en vooral over ‘eindeloos houden van’. We hadden het over de gewraakte beenmergpuncties, over menselijk gemaakte fouten, over verdriet dat nooit slijt. We keken terug op verpleegsters, op de spelleiding, op de medische staf … op alles en iedereen. Met ontroering hadden we het over de sterkte, de veerkracht en de moed van ons kind. Elk van ons drietjes had zijn verhaal, maar wat we vertelden was eigen aan een wereld waarin we ooit samen vertoefden. We wisten en begrepen. Het was zo bijzonder deugddoend nog eens te praten over dat waarvan ons hart vol is en … blijft. Het werd een warme namiddag met herinneringen aan een wereld de buitenwereld onbekend. Wij, ‘insiders’, dragen die leefwereld voor altijd mee op onze schouders, in de zakken van onze jassen, in de kamers van ons hart, in het doolhof van ons hoofd … levenslang.

We namen afscheid van elkaar met een dikke knuffel, een warm gevoel, een glimlach op onze lippen en een zeker weten, dit waardevol ontmoeten te koesteren.

we dreven samen

op golven van vroeger

surften zonder schroom door

wat herinneren waard is

… en blijft

we gingen kopje onder

in geweend verdriet

kwamen ontroerd boven water

dobberend op wat ooit was

… en blijft

Doris Dorné – 20 april 2023

Eén reactie

  1. Hey Doris,

    ik lees 20 april bovenaan jouw spinsel, en mijn hart maakt een sprongetje…Chris haar verjaardag!
    Straks…6 juli is ze 20 jaar gestorven. Ik denk nog vaak aan hoe het was, en vraag me dikwijls af, hoe zou het geweest zijn ,mocht ze niet gestorven zijn.
    Mooi dat jullie, lotgenoten, elkaar nog terug zien.
    warme groeten
    ginette

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *