Zoals jullie zelf wel al ondervonden hebben, het stof kruipt ook achter de gesloten deuren van kasten. Zo nu en dan is het dus nodig, noem het een lenteschoonmaak, om alles uit de kast te halen (grapje!) en aan het stofvrij maken te slaan. Deze week strandde ik bij zo’n werkje in één van onze slaapkamerkasten. De bovenste leggers liet ik ongedeerd, daar is Manlief eigenaar van. Tal van dozen gevuld met boeken en voorbijgestreefde computerwijsheid laat ik wijselijk staan waar ze staan. Echtgenoot wil of kan nooit afstand van iets doen, zelfs als het jarenlang nodeloos stof vergaart en dus blijf ik daar met mijn handen wijselijk af.
Onder in de kast vond ik mijn gedichten. Sprekende woorden, prachtig in kalligrafie gezet door Dorine, mijn vriendin. Toeval of niet, maar die namiddag zou ze onverwachts langskomen. Mooi ingekaderde teksten, die op tal van tentoonstellingen hingen en vele mensen beroerden en ontroerden. Verdriet en pijn in geschreven taal gegoten, gaven een beetje ‘zin’ aan het zinloze sterven van Benjamin. De eerste tekst, die ik vastnam droeg de titel ‘Puberen’, uit mijn bundel ‘Kort van Stof’. Poëzie geschreven naar aanleiding van een reeks krantenartikelen. Het deed me wat, die tekst, neergepend in een ver verleden, toevallig vandaag helemaal van toepassing op mijn kleindochter van dertien. Zo herkenbaar! Maar ook de andere teksten, die één voor één de kast uit mochten, warmen nog steeds mijn hart.
Naast mijn gedichten, ook twee houtskooltekeningen. Mijn jongens, broers, rug aan rug. Twee kostbare parels, twee dikke vrienden, twee handen op één buik, twee zielen in één zak … liefdevol ingepakt in beschermend cellofaan. Een verzameling ingekaderde foto’s van Benjamin, het verhaal van een kind zonder toekomst.
Een portrettekening van mijn moeders broer, gestorven toen hij pas twaalf was. Haar grote vriend. Als ze over hem sprak was er niets dan liefde. Soms herhaalt de geschiedenis zich.
Ook een luchtfoto van onze wijk in aanbouw, toen we nog jong en zonder zorgen waren. Al met al een gans verleden in één stukje, nu stofvrije kast.
Ik vroeg me in stilte af, of mijn stukje geschreven verleden nog toekomst had. Zullen mijn gedichten ooit nog eens uit de kast komen voor één of andere tentoonstelling of zullen ze bedolven onder stof uiteindelijk op het containerpark belanden samen met de andere met zorg gekoesterde inhoud?
er ligt zoveel
onder stof
waar de wereld
geen weet van heeft
in een kast
die zwaarmoedig
het verleden draagt
en toch …
voelde ik
alleen maar liefde
alleen maar warmte
bij het lezen
bij het kijken
naar wie
naar wat
ooit was
Doris Dorné – 4 mei 2023
Eén reactie
Doris, jouw gedichten gaan nog heel lang meegaan… ze bieden zoveel troost aan ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Niet iedereen heeft de gave om neer te schrijven wat een ander ook denkt, voelt of meemaakt, zelfs zoveel jaren later. Jouw gedichten zijn tijdloos en zullen daarom nog heel lang meegaan…