Eerst en vooral een dikke dankjewel voor elke hartverwarmende reactie op mijn vorige spinsel! Zo fijn, om te lezen. Neen, over erkenning of waardering krijgen heb ik echt niet te klagen. Zo volgen Chris, die zich met hart en ziel inzet voor de vereniging ‘Ik leef verder’ en Marijke, die haar enige zoon Vincent verloor, mij al van bij mijn eerste dichtbundel (1995). Ze groeiden, door de jaren heen, tot twee bijzondere vriendinnen. Krist’l leerde ik kennen bij OVOK (Ouders van Overleden Kinderen). Ze leidt al jaren een praatgroep voor ouders van overleden kinderen en ze krijgt daarvoor mijn volle bewondering. Ik zou liegen, moest ik zeggen dat waardering of erkenning niet nodig is. Het geeft je vleugels en stelt je tot dingen in staat, die je anders nooit of te nimmer zou doen of durven. Erkenning en waardering geven je het duwtje in de rug, schenken je vleugels, ze zijn het deugddoend laagje zalf. Ze zijn niet het doel op zich, maar je kunt er makkelijker doelen door bereiken. Ze stuwen je voort!
Dat ik, tijdens mijn vijfentwintig jaren inzet voor het Kinderkankerfonds UZ Gent, niet te klagen had over erkenning en waardering … ik geef het jullie even mee. Zelf ging ik niet op zoek, maar ik rolde omzeggens overal zomaar in. Via een oudleerling en het oudleerlingkrantje van het Koninklijk Atheneum Veurne (waar ik drie jaar hoger middelbaar spendeerde), kwam ik in contact met Luk de Laat, die toen het programma ‘De tijdmachine’ presenteerde op Radio 2. Het was mijn eerste, twee uur durende interview en ik was bloednerveus. Luk deed op het einde van het programma een oproep, om mijn dichtbundel te kopen. Méér dan driehonderd bestellingen vielen er in de brievenbus. Later zou ik mijn gedichten insturen voor de Lukraker, een maandelijks tijdschrift gedragen door een keur aan ‘amateurschrijvers’ en vooral door Luk zelf. Daaruit groeide onze ‘Lukrakervriendenkring’, die ons doorheen gans België bracht en zelfs in de Franse Alpen deed belanden. Verleden week hadden we nog een leuk dagje uit met Lukrakervrienden Dirk en Emilienne, ze zijn onze ‘klik’ van het eerste uur!
Daarna ging het snel. De Libelle gaf me, naar aanleiding van mijn volgende bundels, twee keer een mooie reportage en ook daar kwamen zo’n tweehonderd reacties op. Ik mag de Libelle graag lezen en dan vooral Anne Davis, die schrijft ook zo heerlijk gewoon over haar dagdagelijkse leven. Nu moet je weten, dat Anne ook schreef/schrijft voor het tijdschrift Feeling. Ze kwam ooit hier bij mij over de vloer. Een hele lieve, zachtaardige dame. Ondertussen stuurde ik mijn dichtbundels naar alle kranten. Ook daar kreeg ik erkenning en waardering, zowel lokaal als nationaal. Een journaliste van Kerk en Leven gaf me tot tweemaal toe een sprekende reportage in het blad en dat, terwijl ze wist dat ik niks heb met ‘geloven’. Tien jaar lang mocht ik Benjamins’ verhaal brengen in het St. Jozefinstituut te Tielt. Mijn teksten verschijnen/verschenen in ’t Vergeet-me-nietje, het tijdschrift van OVOK. Ja, ik heb/had echt niet te klagen! Hier, te Nieuwpoort, werd ik op handen gedragen. Zonder er weet van te hebben, viel de Cultuurprijs mij in de schoot. Tien jaar lang hielp half Nieuwpoort en omstreken me vrijwillig bij de bloemenverkoop in naam van Benjamin, ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent. Ook de tentoonstellingen op poten gezet met kunstenaars van waarde, maar zonder faam, waren een hart onder de riem. Zie je, ik heb echt niet te klagen over erkenning en waardering.
Ondertussen zijn we jaren verder, vele watertjes zijn door zwommen. Mijn werk voor het Kinderkankerfonds UZ Gent is afgerond. Het is goed geweest. Ik ben bijzonder trots op wat we realiseerden. Samen met mensen met het hart op de juiste plaats, gaf ik een klein beetje ‘zin’ aan het sterven van Benjamin. En toch, zoals ik het in één van mijn bundels schreef: liever dan schrijfster, was ik jouw mama gebleven.
Het doek is gevallen, de jarenlang gekregen aandacht vervaagt en dat is niet erg, het is zelfs goed. Wat blijft is deze blog en de warmte, die ik krijg van jullie, mijn ‘blezertjes’.
ik heb …
gepraat
verteld
geschreven
over jou
nog steeds …
lig je op
het puntje van mijn tong
loopt jouw
verhaal als rode draad
door de inkt
van mijn schrijvende pen
Doris Dorné – 4 juli 2023
Nog geen reacties