De zomervakantie is al weer een eindje gevorderd, halfweg juli zijn we. De twee jongste kleinkids waren vorige week op logement. Drukke dagen dus. Je wilt als gastvrouw en gastheer altijd je beste beentje voorzetten en iets bijzonder waardevol creëren met de momenten waarop het jonge grut hier rondloopt. Herinneringen weven, waarmee ze zich later met een glimlach en hopelijk een liefdevol voelen, warm zullen omhullen. Het moet gezegd, onze kids verlangen niet veel. Een bezoekje aan de Fun of Dreamland, een filmpje meepikken, een half uurtje strandplezier, ’s avonds nog even langs één van de speelpleintjes in de onmiddellijke omgeving … méér staat er niet op hun lijstje. Maar ze groeien snel. Ze zijn ondertussen elf en bijna negen, terwijl Zus laatst haar veertiende verjaardag al met glans vierde. Geen echte kleintjes meer dus. Tijd voor een namiddagje minigolf, dacht ik. Het was jaren geleden, dat ik nog een golfstick in mijn handen had. De wind maakte het die dag tot ‘geen strandweer’ en dus ideaal voor een beetje sportiviteit (ahum). Eerlijk is eerlijk, mijn sportieve ambities zijn ver te zoeken. Ik gaf Manlief en de kids dus mee, dat het om het plezier te doen was en niet om haantjesgedrag. Blijkbaar hadden veel vakantiegangers nood aan minigolfen gezien strandliggen door stuivend en geselend zand, niet aan de orde was. Niettegenstaande we vaak nogal lang moesten wachten, om onze slag te kunnen slaan, werden het twee leuke uurtjes. We waren een superteam! Zeker voor herhaling vatbaar. Zondag reden we ons kostbare vrachtje huiswaarts. We mochten mee aanschuiven op het verjaardagsfeestje van onze puber, bij oma en opa in Gentbrugge. Deze week doen we het wat rustiger aan, we zijn inmiddels geen drie maal zeven meer!
Neen, dat stadium zijn we al jaren ontgroeid. Het voelt alsof ik grotendeels besta uit laagjes herinneringen. Elke plaats waar ik kom, draagt labels over vroeger. Aan iedereen, die ik tegen het vege lijf loop, kleven beelden van weleer. Elk ding, dat ik in handen neem, schrijft zijn eigen, lang geleden verhaal. De dagen worden pure nostalgie. Het zomeren zal er wel iets mee te maken hebben en … het ouder worden ook, daar gaan we niet flauw over doen. Ach, het verleden draagt op zijn schouders verschrikkelijke beelden, maar ook intens warme momenten. Ooit (2003) schreef ik een gedicht dat begon met: zwaarder dan verdriet, weegt weemoed … en vandaag, twintig jaar later …
aan de rand van de zomer
blote voeten in rul zand
verlangende blik op oneindig blauw
ledigde ik mijn rugzak
op bijna verlaten strand
toverde ik jou ongezien tevoorschijn
beeld na beeld liet ik ontsnappen
tussen achtergebleven zandkastelen
bij magische zonsondergang
ooit betovering voor jou
zwommen achter donker glas
mijn ogen in een zee van tranen
terwijl een zachte avondbries
mijn dagje verdriet droogde
vulde ik mijn rugzak
met alles wat alleen ik weet
… over jou
Doris Dorné – 19 juli 2023
Eén reactie
23 juli
lieve Doris,
vanuit het ziekenhuis een héééél gelukkige verjaardag!!!!!!
Ik ben in het ziekenhuis omdat ik – juist op ons feest van 60 jaar getrouwd – heel ziek werd. Iedereen had zoveel moeite gedaan en na een uurtje kwam de ziekenwagen mij halen…. en nu een paar dagen onderzoeken.
Ik hoop dat jij vandaag een heel leuk feestje hebt en dat je van alle kleine dingen geniet, zoals je dat zo goed kunt.
Veel liefs,
chris X X