Dinsdagavond namen we een kijkje op de avondmarkt op ’t Bad. We sloegen ons een weg door een krioelende massa mensen. De kraampjes stonden niet zoals gewoonlijk in een lange rij over de lengte van de zeedijk, maar opeengepakt op een terrein van een voorschoot groot. Een kat vond er haar jongen niet! Nep speelgoed, eten van divers pluimage à volonté, juweeltjes zowel voor mens als voor dier, kledij van verdacht allure … ons uitje was van bijzonder korte duur. Een mens zou nog in ademnood geraken tussen al die vooral hongerige mensen. Een paar jaar terug was het gezellig langs de kraampjes struinen. Je vond er een grote verscheidenheid aan aanbod, een avondmarkt was toen leuk. Indertijd trok ik met t-shirts van het Kinderkankerfonds UZ Gent, zo’n drie jaar lang de plaatselijke avondmarkten op. Ik sta nu zelf versteld van wat ik toen in mijn mars had en hoe gedreven ik was, om de kinderkankerafdeling een beetje tot steun te zijn. Normaal gezien ben ik niet zo’n assertief iemand, maar Benjamin én het fonds gaven me toen blijkbaar vleugels. Toen kon het, maar nu zie ik me dat niet meer doen. Er is ook zoveel veranderd en alles is complexer geworden. Ik ben dankbaar voor die bijzondere tijd, voor de gekregen kansen en … voor de mooie bedragen geschonken aan het doel, dat me zo aan het hart lag/ligt. Op de avondmarkten zul je me echter niet meer vinden.
een foto van jou
bruingebrand en vrolijk
op de zeedijk
na een lang gevecht
een eerste zomer
weer onder de zon
een verlegen lach
onwennig in de lens
geluk in de kijker
een jongetje van vijf
anders dan een ander
omarmde het leven
terwijl mijn hart
roffelend het ritme
van de twijfel sloeg
Doris Dorné – 3 augustus 2023
Eén reactie
Heel mooi gedicht Doris, ik herken het helemaal 🤗.
Nathalie