De zomer nodigt tot veel ‘fijne’, maar ook ‘vermoeiende’ dingen. Het vakantiepakket oogt elk jaar weer boordevol niet te missen evenementen en als we ze missen, dan voelen we ons bij wijze van spreken ‘schuldig’. Niet, dat ik het ganse voorziene programma afhaspel, integendeel. Er blijft veel links liggen. Op mijn leeftijd (vind ik) heb je al veel gezien, gedaan en beleefd, zodat ‘veel’ niet meer hoeft en dat ‘weinig’ al meer dan genoeg is. Zo voelt het na het voorbije weekend.
Zaterdagmorgen lokte de kunstmarkt ter stede. Mijn favoriete uitje tijdens de zomer. Altijd op zoek naar een mooi, creatief, niet alledaags werkje. Het begon al te miezeren bij mijn vertrek en niet veel later goot het water. Sneu voor de deelnemers, vooral de schilderende mensen. Keramiek kan tegen een beetje hemelwater, maar bij schilderijen of handwerken is het dan alle hens aan dek, om droge voeten te houden! Zelf stond ik jarenlang op de kunstmarkt met troostkaarten, mijn bundels, schalen met mooie teksten in kalligrafie gezet door een vriendin … ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent. Ik zat in de schroeiende zon, ik stond in de gietende regen. Tal van mooie herinneringen aan het contact met de vele passanten. Het was gewoon fantastisch om doen, maar nu ben ik veel liever zelf passant. Voor schilderijen en dergelijke val ik niet, voor keramiek des te meer. Alhoewel … Manlief vindt het hier binnenshuis al overbevolkt met creativiteit en ik moet hem gelijk geven. Een mens kan niet blijven kopen en bovendien zitten alle kasten vol. In de namiddag brak de zon door de wolken en toverde de kunstmarkt nog tot een groot succes voor de moedige creatievelingen.
’s Avonds trokken we met vrienden naar een klein bluesfestival in open lucht te Bredene. Ik hou van blues, de muziek met de barst en het verdriet in de teksten. Zachte blues, geen hardrock! De eerste groep sprak me aan, maar de tweede en de derde was me al te wild. Vroeger trokken we jaarlijks naar de blues te Veurne. Daar hangen mooie herinneringen aan. Muziek kopen is niet zo mijn ding, zelden of nooit leg ik een cd of lp op, maar op één van die optredens schafte ik me zonder aarzelen toch een schijfje aan. Mijn beste koop ooit, ondertussen een ‘collectors item’!
Op zondag hadden we bezoek. Bijna tweeënveertig jaar geleden leerden we elkaar kennen in de kraamkliniek, bij de bevalling van onze oudste zoon. We deelden een kamer en hadden ontzettend veel plezier samen. De klik is gebleven, het contact niet verwaterd. Ik verloor Benjamin, mijn jongste, nu bijna dertig jaar geleden. Zij verloor haar oudste zoon, amper veertig, vader van drie, twee jaar terug. Of hoe het lot besliste, dat we allebei een kind zouden verliezen aan kanker. Soms zijn die dingen niet te bevatten. We kijken nog allebei met warmte terug op de kraamkliniek tijd, toen we buikpijn hadden van het lachen en ondertussen dragen we een rugzak met hetzelfde gebroken hart en dezelfde zee van tranen.
Ondertussen is de zomervakantie halfweg …
(wordt vervolgd)
Nog geen reacties