Eind augustus kwamen de schrijnwerkers met onze nieuwe ramen. Na drieënveertig jaar waren de oude exemplaren aan verwijderen toe. Niets te vroeg bleek het, toen ze ontmanteld werden. IJverige mieren vreten hout en beton kapot, waarna het water zijn weg vindt en de aftakeling van je met zorg onderhouden woonst een begin kent en niet meer te stoppen valt. Alle respect voor het werk van die beestjes, maar ze zouden toch beter hun sterke kaken een beetje op elkaar houden op dat vlak. We zaten dus een week met open deuren en ramen. Gelukkig mooi weer gehad, zodat we er weinig of geen nadeel van ondervonden. Ik hield wel mijn hart vast bij het plaatsen van de grote ramen in de woonkamer (het schuifraam alleen al weegt 179 kg). Laf als ik ben, nam ik af en toe even de benen naar het strand of naar een vriendin, kwestie van niet in de weg te lopen en niet te moeten toekijken op stunt- en vliegwerk van uitermate handige mannen. Ondertussen leven we weer achter glas, maar is er nog wat oplapwerk te verrichten. Een Echtgenoot met ‘gouden handjes’ is dan ook mooi meegenomen. We zitten dus op rozen wat ons ramen item betreft. Benieuwd hoe lang we er nog genot zullen van hebben. Eén zekerheid: geen drieënveertig jaar meer!
Vandaag 15 september, de kids hebben al twee weken fantastische nazomer op de schoolbanken achter de rug. De start van het schooljaar is ook zo’n periode, die altijd weer herinneringen losmaakt. Benjamin haalde het eerste leerjaar niet, hij was toen al veel te ziek om nog klas te lopen. De tumor in zijn hoofdje nam zijn zicht weg en de pijn in zijn beentjes was soms niet te harden. Terwijl zijn klasgenootjes joelend het schoolplein opliepen, trachtten wij de pijn zoveel mogelijk onder controle te houden. De nieuwe schooltas, gekocht tegen beter weten in, bleef leeg. Een boekentas, die hij eigenlijk niet wou, hij had liever een groter exemplaar gehad. Tè groot voor een kleine zesjarige. Nu nog vraag ik me af, waarom ik hem die tas niet gunde, wetende dat school een niet meer te vervullen droom was. Zie je, met zo’n dingen ben je dertig jaar later nog altijd bezig. De onderwijzer, Filip, van het eerste leerjaar, die kwam vragen of hij werkjes moest brengen of iets anders kon doen en die ik alleen maar kon afwimpelen, omdat het eenvoudigweg niet meer ging. Na Benjamins sterven kreeg elk klasgenootje een boek op naam uit zijn kinderbibliotheek en diezelfde leraar liet hen een prachtig kunstwerkje maken: een vogel in krantenpapier met daarrond alle namen van de klasvriendjes. Zo deugddoend! Het staat nog altijd in de kast. Toch heb ik er alleen nog maar weet van, omdat het voor mij van grote waarde is, terwijl anderen daar niet echt om geven. Zo zijn we allemaal een doos vol ‘herinneren’, elk met onze persoonlijk waardevolle dingen en momenten, gestrikt tot nooit meer los.
gisteren was
… een uitnodigende
pas geverfde schoolpoort
mijn aaiende vinger
de nerven volgend
van het warme hout
het sleutelgat huilde
… een zonovergoten
verlaten speelplaats
mijn voetstappen leeg en hol
weerkaatsend tegen
eenzame muren
de tegels weenden
… gebogen hoofden
achter hoge ramen
jouw klasmaatjes van toen
het kind zijn ontgroeid
op weg naar puber
het glas schreide
… één september
diep in mij
een klaaglied
‘niet meer voor jou’
‘nooit meer voor jou’
zingende gedachten
die niemand hoorde
Doris Dorné – Kleine Hartenkoning – 1999
Geschreven zes jaar na Benjamins overlijden, toen ik als vrijwilliger over de middag wacht hield bij de kleuters in de schoolkantine.
Eén reactie
Beste mevrouw Dorné. Ik las uw gedicht “Glansloos zijn de dagen” in het boekje van Keirse. Veel mensen zeggen tegen ons “ik heb er geen woorden voor” en dat is ook zo, maar toch zijn sommige mensen wél in staat woorden te vinden voor gevoelens. Dat lukt u ook. Bedankt daarvoor.
Wij zijn afgelopen 2 augustus onze zoon Niek van 13 jaar verloren tijdens onze vakantie in Slovenië. Hij was altijd gezond, maar kreeg plotseling overal bloedstollingen in zijn lichaam. Dat leidde tot longembolie, hartstilstand, orgaanschade en een hersenbloeding. Na drie weken op de IC ging het niet meer…
Voor zover ik kan zien staan uw mooie gedichten in uw spinsels, maar niet in een bundel o.i.d. Heeft u ze wellicht bij elkaar staan? Of is het een idee om ze als bundel uit te brengen? Ik vond bij onze boekhandel geen bundel met woorden die zo treffend zijn als de uwe.
Bedankt voor uw mooie woorden.
Groet, Bram Janssens, Nederland.