Kind blijven …

We verlangen er soms allemaal eens naar, naar het kind blijven. Zorgeloos leven, zonder weet te hebben van al het negatieve rondom je. Door de dagen fladderen, gekoesterd worden en denken, dat de wereld aan je voeten ligt. Af en toe willen we dat allemaal wel eens in het diepst van onze gedachten.

Maar wat met het kind, dat altijd kind blijft? Het kind, dat levenslang tot altijd zes jaar oud gedwongen werd? Het kind achter glas, een stukje kleurfoto, dat je dagelijks aankijkt met liefdevolle ogen? Zou je dan nog verlangen naar het kind blijven?

Dinsdag werd Benjamin zevenendertig in de gedaante van een jongetje van zes. Voor altijd kind gebleven, nog net geen zeven. Hij loopt met ons mee, zonder te veranderen blijft hij het mooie ventje van toen. Er zit een zachtheid in die reebruine ogen, er ligt verborgen wijsheid in zijn glimlach. Ons mannetje van zes was toen al veel ouder dan zes. Teveel meegemaakt, teveel gezien, teveel angst, teveel pijn, teveel weet hebben van. Allemaal dingen, die niet de vulling van zijn rugzakje mochten zijn, maar toch waren. Zijn kleine hartje was toen al te groot voor deze wereld. Vol empathie en liefde voor velen om hem heen. Zo blijft hij het kind van toen. Zo blijft hij warm op handen, in harten en hoofden gedragen. Toch wou ik hem geen kind gebleven. Mijn kleine jongen van zes … zevenendertig ondertussen … niet te slijten verdriet … het bestààt.

kansloos was je

alle hoop verdwenen

je kon alleen maar sterven

klein mannetje …

het gevecht verloren

verloren voor het leven

verloor het leven

met ons naast je

machteloos aan de zijlijn

nu streel ik nog vaak

jouw gebleven zachtheid

gevangen achter glas

Doris Dorné – 19 december 2024