De verhuis zit erop. Onze kroost woont nu in een splinternieuwe stek. Gisteren werden de sleutels van hun vorige adres overgedragen aan de kopers van het nestje, waar ze dertien jaar spendeerden met de kleinkids. Een dubbel gevoel, zei Zoonlief. Blij natuurlijk met de nieuwe start, maar toch een beetje een emotioneel sluiten van een deur, waarachter toch al een berg herinneringen liggen. Het bracht me terug naar vierenveertig jaar geleden, toen wij het huurappartement midden stad Nieuwpoort na drie jaar achter ons lieten voor onze eigenhandig gebouwde woonst, waar we nu nog altijd gedijen. Voor ons was het destijds stukken makkelijker verhuizen. Nog kinderloos moesten we enkel en alleen maar voor onszelf zorgen. Eerlijk is eerlijk, ik voelde me hier niet onmiddellijk thuis. Ik beweerde zelfs, dat ik hier niet mijn hele leven zou blijven wonen. Maar kijk, tijden veranderen, mensen ook. Nu hoop ik hier zolang mogelijk te ‘resideren’. Hier genieten we van rust, van groen, van super toffe buren/vrienden. Ons huis ligt op loopafstand winkelen en trammen. Zee en strand zijn een wandeling ver. Beter wonen kunnen we niet. Ons huis is goud waard! Met nog altijd een immense dankbaarheid naar mijn vader toe, een diamanten bouwvakker, die samen met ons dit stekje, steen voor steen, tot waarheid maakte.
Het nieuwe huis wordt ook wennen voor Zoonlief en familie. Een mooi verhaal verder schrijven, hopelijk gelukkig blijven en niet meer verhuizen!
Het gedicht hieronder schreef ik jaren geleden voor toen nog thuiswonende Zoonlief … na al die tijd is het is nu ook toepasselijk op zijn gezinnetje en hun spiksplinternieuwe thuis.
ik wens
dit huis
voor jou
een haven
in moeilijke tijden
een vluchtheuvel
midden hectisch leven
en dat je weet
ten allen tijde
kan ik hier terecht
voor …
rust
raad
rede
voor …
liefde
troost
begrip
Doris Dorné – 30 januari 2024
Nog geen reacties