Gisteren in mijn ééntje de zeedijk afgewandeld in de vroege morgen. De tegels en het gestrande zand nog nat van de kletsnatte voorbije dagen. Overal drukte en werken met het oog op de komende Paasvakantie, terwijl onze Waalse vrienden momenteel nog in krokusmodus zitten. Op het strand legden bulldozers het zand in nieuwe plooien, ter ere van de strandhuisjes, die weldra weer hun plaats innemen voor de komende maanden. Binnen luttele dagen zal het verstilde van onze winterse badstad plaatsmaken voor lentedrukte De de vele verlaten, slapende appartementen zullen wakker worden, de ogen openen. Na het grauwe en het grijze zal er weer kleur en licht te vangen zijn. We kijken er allemaal naar uit, om na de drukke lente- en zomermaanden, straks weer te verlangen naar de rust van een verstilde badstad. Zo is dat.
Tijdens het wandelen, sloeg de nostalgie toe. Het verlangen naar mijn jeugd, het nu weten van gemiste kansen. De mooie zomers met vakantievrienden, de zomerliefdes zonder toekomst, het toen nog niet beseffen hoe onbezorgd gelukkig je was. En dat het allemaal van zo’n korte duur bleek. Dat geluk je zomaar ontnomen wordt en hoe eenzaam verstild verdriet voelt, verdriet waarmee je levenslang verder moet. Ik dacht aan al die mensen, die verstild verdriet meedragen. Verdriet te groot voor woorden, verdriet zonder taal. Aan al die mensen, die met verstild verdriet zich moedig een weg banen door het leven. Mensen, die in stilte genieten van kleine dingen, maar hun hart gevuld weten met … verstild verdriet.
verstild verdriet
verstilde pijn
verstild gemis
een rimpeling op
strakgetrokken zee
en windloze dag
de schreeuw
van een witgewassen
eenzame meeuw
alles linkt zich
naar jou
naar toen
niet te ontwijken
onzichtbare draden
met tingelende belletjes
spaarzame lentezon
weeft ongezien
een vangnet voor
… al wat
verstilde herinnering heet
Doris Dorné – 6 maart 2024
.
Eén reactie
Dag Doris,
herkenbaar ….het is ook de tol van het ouder worden, er ligt zoveel meer achter ons, dan voor ons. Het lastigste vind ik, de onbeantwoorde vragen, die nu bij mij opkomen, ook naar mijn ouders toe…” kon ik dat nu maar aan mijn moeder vragen, neen dus, ze is er niet meer, maar toch voel ik haar .
Loslaten…niet teveel achterom kijken, gemakkelijker gezegd dan gedaan..ik probeer het!
warme groetjes
ginette