We hebben het weer gehad … de Paasvakantie. Terwijl de Waalse leerlingen nog twee weken vrijaf in het verschiet hebben, te beginnen op 29 april (tot 15 mei), gaan onze Vlaamse kindjes vandaag hun laatste schoolrush in. Vorige week hadden we onze twee jongste kleinkids een drietal dagen in huis. Ze tellen ondertussen twaalf en negen jaren. Geen kleintjes meer, maar ook nog geen tieners of pubers. Half balancerend tussen mini en medium. Twee pracht exemplaren, goed voor een paar dagen aangenaam vertier. Zelf liep ik al bijna twee weken met een serieuze verkoudheid, die maar niet wilde wijken. Hoesten, niezen, snotteren … hoofdpijn, spierpijn en een moeheid genesteld tot blijvertje. Gelukkig gaat het nu veel beter, maar Manlief heeft het momenteel te pakken. Vervelend, zo’n ‘valling’, je voelt je een vod. Op momenten van zo’n (menselijk) zelfbeklag gaan mijn gedachten richting Benjamin en voel ik grote schaamte, schuld en diep verdriet. Schaamte, om te durven klagen over een beetje snot. Schuld, omdat ik wéét hoe onmenselijk veel pijn hij geleden heeft, mijn jongetje van zes. Verdriet, om de machteloosheid van toen. Mijn moederwoorden, die niet de nodige troost boden. Mijn moederhanden, die de pijn niet konden wegtoveren. Mijn moederhart, dat geen bescherming meer te bieden had. Het komt allemaal terug tijdens een oncontroleerbare hoestbui, het snotteren in tientallen papieren zakdoekjes en het nemen van een pijnstiller tegen hoofd- en spierpijn. Verman je, zeg ik dan in stilte tegen mezelf, wie ben jij om te klagen? Want … wat stelt een verkoudheid voor bij het verloren gevecht van je kind tegen kanker? Laten we eerlijk zijn … niks!
De kleinkids op bezoek, dat betekent: de dagen vullen, verkoudheid of niet. Deze keer ging het richting Muse0s (‘Os’ zijn beenderen) te Koksijde. Een klein museum met een schat aan dierenskeletten uitgebaat door twee bevlogen biologen. Een ‘concurrent’ (grapje) van Zoonlief, die ook bioloog is en tentoonstellingen inricht in het GUM te Gent. Onze kleinzoon kent wat van dieren, tot de kleinste weetjes toe. Het was dan ook voor hem, dat we de uitstap maakten. En ja, hij was best tevreden met dit uitje. Van een olifantenschedel tot het kleine schedeltje van een vleermuis. Je kunt het zo gek niet bedenken. Vooral het vogelbekdier en een aye-aye (wie wil kan dit diertje googelen) trokken de aandacht. Een echte aanrader voor een bezoek met kinderen! Na dit wetenschappelijk leerrijk bezoekje deden we nog even Dreamland aan, kwestie van onze kleindochter nog een pretje te gunnen. Hun zakgeld hadden ze niet bij, maar ze zouden me de gemaakte onkosten terugbetalen. De schatjes! De dag nadien trokken we naar zee voor een strandwandeling en een visite aan de ‘bollenwinkel’ (het Kruidvat), waar kleinzoon nog een leuk hebbeding vond. Als afsluiter genoten we van een lekker ijsje bij Benedicte. Thuis wachtte in mijn reservekast ook een verrassing voor onze jongste. Zo af en toe schaf ik mij een kleinigheid aan, waarvan ik denk, dat ze dat wel leuk zal vinden. Kleindochter kreeg van mij een bal, die ze zelf kon bekleden met verschillende kleurige nopjes in een patroon naar eigen keuze. Ze toverde de bal tot een waar kunstwerk en wonder boven wonder, bij het botsen op de grond begonnen er binnenin lichtjes te flitsen. Zo trots en blij als een pauw was ze. Ik moet bekennen, dat ik het zelf ook een tof ding vond. Op vrijdagnamiddag kwam Mama lief hen ophalen en terwijl wij nog gezellig een kopje koffie dronken, besloot kleindochter tot het vertrek naar huis, een beetje buiten te dribbelen met haar kleinood. Een luttele twee minuten later stond aan onze tafel een diep bedroefd, huilend meisje. De toverbal had een vlucht genomen in de hoge struiken van onze buurvrouw. Alarm! Mijn hart brak toen ik haar grote verdriet zag. Wij met zijn allen op speurtocht naar het baldadige ding, maar geen bal te bespeuren. Dan maar naar huis in tranen. De volgende dag nam Echtgenoot nog eens de tijd om hoger op een ladder te klimmen, hij moest en zou dat ding vinden en zo geschiedde! De bal lag te pronken op de metershoge haag. Wij blij een telefoontje gepleegd naar hun thuisfront, om te zeggen dat de vluchteling terecht was. Of hoe kleine gelukjes, baldadige ballen, soms kunnen zorgen voor groot kinderverdriet en een grootouderhart, dat geen rust kent tot er een pleister op de wonde gevonden is.
Vandaag een fijne, gezellige namiddag met de vriendinnen. Taartje, kopje koffie en een babbel over de besognes van het leven. De herkenning in onze verhalen is ook rustgevend. De ondervinding van de ene, kan voor de ander een geruststelling zijn. Begrip voor moeilijke momenten: het alleen zijn, de kinderen die het nest verlieten en hun eigen leven leiden, dingen die anders liepen/lopen dan je had verwacht. Onze levens, bijna ingevuld en voorbij (maar nu nog niet). Elkaar leren kennen op de schoolbanken, nu bijna zeventigers met elk van ons een rugzak om de schouders. Deze namiddag in ons hoofd nog de meisjes van toen, de jaren niet van tel. Kleine gelukjes, maar ook bij elk van ons groot verdriet, omzwachteld met troostwoorden, die de pijn temperden. Vriendschap!
kleine gelukjes
zonnestraal momentjes
om te omarmen
groot verdriet
verborgen tranen
om te omarmen
gaan vaak hand in hand
jouw verhaal
mijn verhaal
als een spiegel
voor jou
voor mij
zo leren we elkaars
kleine gelukjes
groot verdriet
te delen bij een …
kopje koffie
stukje gebak
fijne babbel
Doris Dorné – 16 april 2024
Nog geen reacties