Sedert de start van de coronacrisis kunnen ouders en kinderen eventjes de zorgen vergeten met een berenzoektocht. In tal van huizen spotten we beren in alle maten, kleuren en gewichten. Ze wuiven ons toe vanachter de ramen boven en onder, want … ze moeten in hun kot blijven. Alhoewel ik er ook ééntje aan een voordeur zag bungelen. Witte, bruine, grijze, zelfs blauwe en roze, aan verscheidenheid geen gebrek. Leuk voor het jonge grut en ook wel een beetje voor de mama’s en papa’s, die hun jeugd herbeleven. Onze ramen grenzen niet aan de straat, wij kunnen dus geen beer achter glas posteren, want hij/zij zou toch onzichtbaar blijven voor de naarstig zoekende voorbijgangers. En zo’n knuffel open en bloot vrij geven aan de spelingen van de natuur (regen, storm, hagel, brandende zon), dat gaat mee een beetje te ver. ‘Wij hebben toch geen beren meer in huis’, zei Manlief laatst. Méér dan genoeg beren in huis, dacht ik. Ja, beren die me heel erg nauw aan het hart liggen. Benjamins beren. Ze slapen al bijna zevenentwintig jaar zonder ophouden hun winterslaap, veilig weggeborgen in de kast. Er is de berenknuffel gekregen bij zijn geboorte, later naaide ik er zijn naam op, toen hij voor een schooloptreden met Sinterklaas een knuffel van doen had. Toen was hij al ziek, maar we hadden nog geen weet. Een dag later stonden we op de kinderkankerafdeling, zo vlug kan je leefwereld veranderen. De grote witte kerstbeer, inclusief kerstmuts en sjaal, was een geschenk van de buurvrienden rechtover. Ook hij is hier nog. Daarna kwam, het mooie witte beertje, uit handen van een vrijgevige dame, die alle patiëntjes op de afdeling trakteerde op een knuffel. Tenslotte was er als troost op de bestralingsafdeling, waar Benjamin helemaal over zijn toeren raakte bij het aftekenen van de te bestralen zone, het bruine beertje, dat hij niet meer los zou laten. Zijn troost, zijn slaapmaatje. Er ligt hier dus een ganse berenfamilie al jarenlang in diep dromenland. Ze staan voor herinneringen waar alleen ik weet van heb. Ze zijn goud waard!
achterin de kast
ligt jouw kind zijn
dicht tegen elkaar aan
… de beren
die tal van tranen zagen
jouw angst en pijn
mijn onmacht en verdriet
ze praten niet
… de beren
ze dragen jouw verhaal
in hun knuffelbare zachtheid
die zelfs nu nog troostend is
Doris Dorné
Nog geen reacties