Corona doet Zoonlief weer grijpen naar ’tekenen’. Hij meldde ons dit gegeven een paar dagen, nadat Manlief en ik op een koude coronazondag naar de scrabble doos (woordspel) grepen. Twintig jaar later vonden wij, tot onze grote verrassing, in de doos de bewijzen van toen geleverde lettergevechten. De resultaten op een papiertje gekrabbeld en vergezeld van een tekening van Zoonliefs achttienjarige hand. Een karikatuur zelfportret, toen nog niet langharig (daaruit kon ik opmaken, dat de vlucht naar hogere studies nog moest komen). En oh, verwondering! Op die tekening draagt hij een Amerikaans rugby jacket, waarop een grote ‘A’ van ‘Alexander’ geborduurd staat. Geloof het of niet, maar een paar maanden geleden (net voor corona) kocht ik voor onze achtjarige kleinzoon net zo’n trui met op het voorpand een grote ‘A’ van ‘Arthur’. Niet te geloven, toch? Ik kon die scrabble doos met inhoud wel omarmen. Of hoe je op een winterse zondagmiddag instant gelukkig wordt van een stukje verleden. Zoonlief tekende vroeger héél veel. Meestal zat er een grond van kwaadheid in zijn tekeningen, maar evengoed waren het leuke karikaturen van de mensen om hem heen. Zelfs in het atheneum maakte hij sprekende portretten van zijn leerkrachten. Hij droomde dan ook van een verder studeren aan de academie in Gent, het KASK. Het ingangsexamen sloeg die droom aan diggelen. Hij zakte en was even het noorden kwijt. Ter vervanging moest er een andere keuze gemaakt en het werd biologie aan de unief Gent. Dik tegen zijn goesting, maar ja, een mens moet wat. Vier jaar later, bij het afstuderen als bioloog (met grote onderscheiding), keerde hij terug naar het KASK voor een tweede poging en … halleluja, dit keer slaagde hij er in bij de twintig uitverkorenen te zijn. Hij ging voor animatietekenen (tekenfilm), om vier jaar verder, met grote onderscheiding te slagen in zijn opzet. Zijn eindfilm was/is een pareltje, maar ééntje dat je bij de keel grijpt. Na het afronden van acht jaar studeren, liet hij ons weten, niet meer terug naar huis te komen. Hij en Veerle zouden zich settelen in Gent. Een paar maanden later vond hij een job als graficus in het museum van de geschiedenis van de wetenschap aan de unief. Daar kon hij zijn twee diploma’s combineren. Ondertussen is hij er al tien jaar werkzaam en is er op de werkvloer veel veranderd. Ook privé liep het vlot, er kwamen drie koters. Het tekenen kreeg geen kans meer. Tot nu … en daar ben ik intens blij om, want Zoonlief heeft zoveel talent. Na ons scrabble momentje, een paar weken geleden, heb ik zijn tekening van twintig jaar terug, met zachtheid weer in de doos gelegd, om hem bij een eerste bezoekje, samen met het jacket voor kleinzoon, weer tevoorschijn te toveren. Ik voel nu al binnenpretjes!
en opeens
ligt daar zomaar
voor het grijpen
een stukje verleden
ongeweten bewaard
en het voelt
als heel bijzonder
dit papiertje
al een tijd vergeten
maakt een droom
nu opeens springlevend
tussen de letters
van een oude spellendoos
Doris Dorné
Nog geen reacties