Het veelbesproken ‘zomeren’ van 2020 is voorbij. Eind augustus voelt het elk jaar weer een beetje als afscheid, terwijl begin september een nieuwe start inluidt. Ik heb het hier niet over het terug naar school trekken, maar over het anders vallen van het ochtendlicht, het lengen van de schaduwen, het ‘vertinten’ van de bladeren, de eerste paddenstoelen, de vochtige herfstgeur, het leeglopen van onze badstad. Alhoewel … met dat leeglopen zal het wel loslopen, gisteren zaten de terrasjes op de dijk allemaal gezellig vol. Het voelt alleen niet meer als ‘zomer’, al eindigt die pas op 21 september. Het is een voor mij jaarlijks terugkerend gevoel. Zomeroutfits komen niet of amper nog aan bod, ik kruip in ’tussenmoduskleding’ (iets flanerend tussen ‘of te warm, of net niet warm genoeg’). Ook mijn scheurkalender van Peter van Straaten dunt serieus uit. Elke dag een humoristische tekening afritsen, duwt me momenteel met de neus op de feiten: we naderen het einde van dit coronajaar. Benieuwd hoe we aan de start van 2021, nog een nieuw begin, zullen verschijnen. Ondertussen gaat het leven zijn gangetje. Gisteren de eerste schooldag. Benieuwd hoe de kleinkoters het ervaren hebben. Eéntje in het zesde leerjaar, ééntje in het derde leerjaar en ééntje in het eerste leerjaar. Gedaan met kleutertjes!
Eén september geeft me altijd hartzeer. Ook Benjamin was klaar voor de grote stap van kleuter naar lagere school, maar kanker stak er een stokje voor. We kochten nog een boekentas, hij wou er één met een piratenschip. Een veel te groot exemplaar voor zijn kleine schoudertjes, volgens mij. Toegeeflijk als hij altijd was, nam hij dan maar een ander, kleiner formaat. Later, was hij daar verdrietig om, om de piratenboekentas, die hij niet gekregen had en ik, ik zat met een huizenhoog schuldgevoel. Benjamin heeft immers het eerste leerjaar niet gehaald, die kans werd hem ontnomen. Halfblind en nooit meer zonder pijn, kon er van schoollopen geen sprake meer zijn … de verkeerde boekentas bleef nieuw en ongebruikt. Mijn schuldgevoel en intens verdriet, grijpen elk jaar weer hun kans op 1 september.
gisteren was
… een uitnodigend
pas geverfde schoolpoort
het sleutelgat huilde
gisteren was
… een zonovergoten
verlaten speelplein
de tegels weenden
gisteren was
… gebogen hoofden
achter hoge ramen
het glas schreide
gisteren was
… één september
niet meer voor jou
nooit meer voor jou
zingende gedachten
niemand die ze hoorde
Doris Dorné – naar Kleine Hartenkoning – 1999
Eén reactie
aangrijpend