We vernamen verleden week het overlijden van een vroegere vriend, een vriend waarmee we al jaren geen contact meer hadden en toch blijft hij een vriend. Uit het oog betekent immers niet uit het hart. We leerden elkaar kennen via Zus. Gedreven door mijn inzet voor het Kinderkankerfonds UZ Gent, wou Zus ook haar duit in het laatje doen en startte ze, een jaar na onze eerste mini azaleaverkoop hier aan zee, in het volgende voorjaar een mini narcissenverkoop in Lochristi. Op dat moment was er een familie, woonachtig te Lochristi, met hun dochtertje in behandeling op de kinderkankerafdeling van het UZ. Het was met enige argwaan, dat ze over de plannen van Zus hoorden en lazen. De secretaresse van het Kinderkankerfonds UZ Gent stelde hen gerust, maar ze wilden toch met eigen ogen zien, dat het hier niet ging om een malafide verkoop ter eigen verrijking. Zo leerden ze Zus haar goudeerlijke bedoelingen kennen en gingen mee in het verhaal. Zes jaar lang stonden ze samen met Zus op de bres voor het fonds dat ons allemaal zo nauw aan het hart ligt. Zij hielpen met onze bloemenverkoop, wij trokken ieder jaar naar het Gentse om ons beste verkoopbeentje voor te zetten. Na zes jaar hield Zus het voor gezien, wij maakten er hier tien uitgaven van. Er was ondertussen een hechte vriendschap gegroeid en we zagen elkaar regelmatig. Maar, zoals het loopt in een mensenleven, na de tiende en laatste bloemenactie hier bij ons, viel alles na een tijdje in andere plooien. We lieten elkaar los en gingen onze eigen weg verder. Was het de afstand? Was het het wegvallen van de bloemenverkoop? Was het op een andere manier invullen van onze levens? Feit is, dat we elkaar ondertussen al jaren niet meer gezien of gesproken hebben. En dan hoor je, dat die vroegere vriend gestorven is en komen de herinneringen weer boven. Dan vraag je je af waarom die split er kwam. Aan wie of wat lag het? Eén zekerheid is er: we zijn hen in al die jaren niet vergeten. Vanop afstand werd er vaak aan hen gedacht, aan wat we samen verwezenlijkt hadden. Lang geleden, maar niet vergeten. Uit de vele vriendschappen, die ooit mijn pad kruisten, hielden er verschillende voet bij stuk, terwijl andere tot onzichtbaar vervaagden. Toch laat elke vriendschap altijd een stukje warmte achter op de bodem van je hart. We zullen deze vriend dus nooit vergeten.
we droegen elkaar
zonder vragen
in verdriet
dat banden schept
al kleuren de jaren
ondertussen grijs
toch vergeten we niet
wie we toen waren
jij voor mij
ik voor jou
wij voor elkaar
zelfs al gingen we
onze eigen weg
verwaterde wat we
ooit samen hadden
er blijft altijd plaats
voor een stukje jij
hier bij mij
Doris Dorné – 6 juni 2021
Nog geen reacties