Na enkele dagen zweten en zwoegen onder méér dan zomerse temperaturen, is het vandaag verfrissend nat en lekker verkoelend. We staan op een steenworp van de zomer, nog twee dagen te gaan en de lente ligt achter ons. Zo vlug gaat dat! Vanaf dan beginnen ook de dagen te korten, een mens mag er niet teveel aan denken. Ja, we aten verschillende keren buiten op ons terras en spotten de eerste wesp van het seizoen. Een koningin die materiaal aan het verzamelen was voor een nieuw te bouwen nest. Eén zo’n beestje zien, vergalt al mijn plezier van het terrasleven. Ik hou niet van wespen, al zijn het architecten van prachtige bouwsels. Ze maken kunstwerkjes in ‘papier maché’, waar je niets anders dan bewondering voor kunt hebben. Wat nog niet wil zeggen, dat ze op onze borden moeten landen of de barbecue onveilig mogen maken. Enfin, één wesp in mijn onmiddellijke buitennabijheid en ik zet het op een lopen naar veiliger oorden.

Zou het einde van de lente het begin kunnen zijn van het einde van het coronatijdperk? Ze gaan er momenteel nogal losjes mee om met het versoepelen, de ministers. Iedereen snakt natuurlijk naar ‘normaal’, ik ook. Toch geeft het een tegendraads dubbel gevoel, een mens zou al die reglementeringen op den duur gewoon raken. Eerlijk, ik sta niet bepaald te springen om in volle vlucht overal in te vliegen. Rustig aan, haast en spoed is zelden goed! Alles wat niet doorging tijdens dat anderhalve jaar in één maand willen inhalen, daar pas ik voor. ’t Zal ook wel met de leeftijd te maken hebben, voor de jeugd ligt dat natuurlijk anders. Hier aan de kust valt er niet veel jeugd te rapen. We varen hier op een tsunami ‘grijze golven’, die vaak denkt dat morgen al moet geplukt terwijl gisteren nog bezig is. Bang om iets te missen in de herfst van hun leven. Eerlijk is eerlijk, gisteren gingen we voor de eerste keer weer op vrijdagmiddaglunch met onze vriendin. Ze is ondertussen drieëntachtig geworden en wou ons absoluut trakteren op een etentje voor de verjaardag, die nu al enkele maanden achter haar ligt. Dan zeg ik geen neen, want voor haar is die traktatie een ‘must’. Op zo’n leeftijd wil je dat alles in de plooi ligt. We hebben genoten! Ook Manlief omarmt de versoepelingen, want na zeven maanden sluiten, mocht de raceclub gisteren weer de deuren openen voor de miniwagentjes liefhebbers. Ze waren allen op post! Zo heb ik op vrijdagavond het huis weer voor mij alleen. Mijn grootste verlangen ligt in het afschudden van de onzekerheid, het terugvinden van zorgeloze momenten. Er is wel nog werk aan de winkel!

er is hoop …

gesloten deuren

gaan weer open

geven toegang tot

dagen met langer licht

vleugels strekken zich

zoekend naar weer vrij

hunkerend naar zorgeloos

er is hoop …

het lang gedroomde

stukje stof

tegen het bloeden

van tal van harten

Doris Dorné – 19 juni 2021

Nog geen reacties

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *