Sedert vorige maand is ze twaalf, onze eerste kleindochter. Beginnend pubertje met korenblauwe ogen en blonde haren kwam een vijftal dagen bij ons logeren. We spendeerden die korte vakantie vooral ‘onder vrouwen’. Bioscoop, schoenen shoppen, op een avond met de fiets nog eens tot aan de zee, met zijn tweetjes naar de wekelijkse markt. Zaterdagnamiddag naar het strand, wandelen langs de vloedlijn, voeten in het water en nog geen half uur later een douche van jewelste, een niet te ontwijken plensbui. Wij, doorweekt aangespoeld bij de wagen, als twee natte honden. Wie is er bang van een beetje nattigheid? Wij dus niet.
’s Avonds samen een film gekeken, een komedie. Over een stel, dat geen eigen kinderen wilde, maar koos voor adoptie. Onze kleindochter beweert momenteel (!), dat ze later niet voor een eigen kroost zal gaan, maar voor adoptie. Die film leek dus aan haar opgedragen. Tijdens de reclamespots kwamen de vragen, voor het eerst. Hoe Benjamin gestorven was, of hij wist dat hij ging sterven, op welke manier ik hem dat dan verteld had, of Pet (Manlief) ook verdriet had. Ik gaf haar alle antwoorden, daarna keek ze me aan, aaide mijn arm en zei troostend: ‘Dootje toch'(de kleinkids noemen me Do), om even snel daarna te zeggen: ‘gelukkig heb je nu toch drie schatten van kleinkinderen’. Pas twaalf, balancerend tussen nog klein en al een beetje groot. Ontroerend momentje om te koesteren.
De volgende morgen ging de bel. Aan de deur de man van Julie, Benjamins grote liefde in de derde kleuterklas. Hij bracht een doosje doopsuiker en enkele foto’s van hun dochtertje. Een aantal spinsels terug vertelde ik het verhaal van Julie’s lievelingsknuffel, die Benjamin kreeg niet lang voor hij stierf. Ik nam me toen voor, haar de knuffel terug te bezorgen op het ogenblik, dat ze mama werd. Zo geschiedde. Achteraan op één van foto’s gaf ze me mee, dat hun dochtertje op haar beurt, die knuffel als lieveling had gekozen. Ze schreef, dat ze de herinneringen aan Benjamin koestert, nog vaak aan hem denkt en over hem praat. Het verhaal van de knuffel zal liefdevol doorgegeven worden. Terwijl ik de tekst voorlas aan onze kleindochter, zong Louis Neefs op de radio mijn lievelingsliedje: ‘mijn vriend Benjamin’. Onze twaalfjarige vond het een beetje ‘eng’. Ontroerend momentje om te koesteren.
het is mooi
hoe jij telkens weer even
op de voorgrond verschijnt
gehuld in alleen maar warmte
het spoor dat je achterliet
voor vele jonge levens
nog steeds van grote waarde
ik hoop …
ik kan alleen maar hopen
dat niemand van hen
dit immens verdriet
ooit leert kennen
dat ze wars blijven
van een pijn
te groot voor woorden
ik kan niks beloven
ik kan alleen maar hopen
Doris Dorné – 11 augustus 2021
Eén reactie
Heel mooi en ontroerend geschreven weeral.
Heel erg dat jullie dit grote verdiet wel moeten meedragen maar zo sterk dat je zijn verhaal voort laat leven.
Ik wens jullie nog veel geluk en plezier met de kleinkinderen met Benjamin in jullie hart😙