Het is eigen aan de mens: plannen smeden en verlangen naar wat komen zal. Uitkijken naar afspraken, feesten, etentjes en uitjes. Tot spijt van wie het benijdt, vallen er tegenwoordig nogal wat plannen in het spreekwoordelijke water. Met dank aan corona, die wild om zich heen slaat en veel dingen in het honderd doet lopen. Dachten we met de vaccins volledig safe te zitten (iets wat ons nooit beloofd is, maar we wilden het toch geloven), dan sloegen we de bal ferm mis. Het onbezorgde waar we zo naar uitkijken is nog verre van in zicht. Zelf ondervinden wij, Echtgenoot en ik, daar weinig hinder van, vermits we ‘oude huismussen’ zijn geworden. Vandaag hoeft plannen smeden zeker niet. Regen, hagel en wind geselen de buitenmuren van onze warme nestje. We laten buiten wat buiten is.
De jongste van Zus, mijn nichtje gehuisvest op het warme St.Maarten, is vorige donderdag, na twee weken vakantie, veilig terug op het eiland geland met vriend en kroost. Gelukkig liepen hun plannen niet in het honderd. Corona was hen genadig, want ze hebben nogal wat bezoekjes afgelegd en ook de babyborrel kon doorgaan zoals voorzien. Na die twee drukke weken zullen ze wel aan wat rust toe zijn.
Nog twee dagen te gaan en december doet zijn intrede. Beklijvende maand. Maand van feesten (sinterklaas, kerst, nieuw) met de ‘gebruikelijke’ planning, in de hoop van … Maand van triest en pijnlijk herinneren. Maand van diep en intens verlangen. Terugblikken op het ziek zijn en sterven van Benjamin hoef ik niet te ‘plannen’. Corona krijgt immers geen vat op levenslang verdriet. Ach, ooit zaten we een jaar lang in verplichte quarantaine, geen bezoek, geen uitjes. Kinderen in behandeling moesten/mochten niets ‘plannen’. We maakten er het beste van, volgden de regels, deden wat we moesten doen, in de hoop nadien weer onbezorgd verder te kunnen. Geen gezeur, geen gedoe. Kanker besliste er echter anders over. Kanker was onze corona toen. Net op het moment, dat we weer aan plannen smeden toe waren, gooide hij roet in het eten en viel ons leven in duigen. Benjamin stierf en ons hart brak in duizenden stukjes. Sedertdien is ‘plannen’ nooit zonder vraagteken. We kijken uit naar dingen, maar beseffen beter dan wie ook, dat ‘zekerheden’ niet bestaan.
we hadden nooit
wilde plannen
wilden alleen maar
gewoon gelukkig zijn
en waren dat ook
tot opeens elke dag
op losse schroeven stond
plannen maken
samen met het onbezorgde
uit ons leven verdween
ook al was corona
er toen nog niet
Doris Dorné – 28 november 2021
Eén reactie
Een warme knuffel vanuit Wijnegem.