Afscheid komt soms vlugger dan veel te snel.

Gisteren belde Zoonlief, een vriend uit de biologiestudietijd was plots gestorven, veertig jaar oud. Confronterend. Ooit ging ik met hen beiden nog frietjes eten in Gent, ze waren toen geen twintig. De vriendschap tussen de biologie bende is ook vandaag nog van tel. Zijn sterven hakt er in, in de leefwereld van de nu veertigers. Zoonlief doet hem sterker voor dan het voelt. Hij kan ermee om, zegt hij. Stoer doen is ook een manier van rouwen. Ik weet intussen wel beter: als hij zelf de telefoon ter hand neemt, dan is er nood aan even praten over wat hem bezighoudt. Ook dat is stoer. Afscheid komt soms vlugger dan veel te snel.

Vorige maandag stierf de vader van een vriendin. Volledig onverwacht. Mijn vriendin was op reis naar Spanje. Het werd een ultra korte vakantie. Ze voelt zich schuldig, omdat ze de vrijdagavond geen tijd maakte voor haar ouders, de koffers moesten nog gepakt en ze heeft een druk gezin. Ik kan haar duizend keer zeggen, dat schuldgevoel niet hoeft, toch zal ze het zo blijven ervaren. Je kunt het voelen van iemand niet in een andere richting duwen. Daar is tijd voor nodig en veel zelfreflectie. Uiteindelijk ben jij de enige, die jezelf kan helpen. Afscheid komt soms vlugger dan veel te snel.

Maar … soms laat afscheid op zich wachten. Wij wisten in mei 1993, dat Benjamin geen kans meer maakte. Bij een laatste gesprek, gaf de arts van dienst ons nog één maand (het werden er uiteindelijk zes). Van toen af keek ik elke dag met argusogen en wurgende angst naar mijn toen al stervende kind. Elke dag was een foltering. Elke dag was een stukje achteruit gaan. We probeerden het luchtig te houden, voor hem, voor Broer. Gingen in allerijl nog eens naar het pretpark dichtbij, toen nog de Meli. Er kwam zelfs een dwergkonijn in huis, iets wat volledig tegen de wetten van Echtgenoot was. Ondertussen werd het steeds zwaarder, het ziek zijn. Er werd niet meer gespeeld, geen televisie meer gekeken. Alles werd een eindeloos lijden van pijn, waarvoor zelfs morfine geen soelaas meer bracht. En ik, ik wou dat niet voor mijn kind, mijn jongetje van zes, dat zelf aangaf zo niet langer meer verder te willen. Uiteindelijk hielpen we hem sterven, veel te laat. Na al die jaren voel ik me nog steeds schuldig, mijn kind zo lang te hebben laten lijden. Niemand kan dat schuldgevoel weg praten, het is er en het blijft er. Afscheid komt jammer genoeg soms vlugger dan veel te snel, maar kinderen gedoemd tot sterven, worden vaak een speelbal van de dood.

3 Reacties

  1. Dag Doris,

    zo herkenbaar allemaal, als je het zelf hebt meegemaakt. Er is tijd nodig, veel tijd nodig, om het schuldgevoel te kunnen ombuigen, en voor jezelf te aanvaarden dat je echt alles hebt gedaan wat in je eigen mogelijkheden lag!

    En een mensenleven is er nodig, om bij de minste prikkel het terug opgeroepen schuldgevoel , de kop in te drukken!

    warme groeten, en een goed herstel verder!
    ginette

  2. Dorisje … wat was… en ben je een sterke Moeder en… Vrouw

    Proficiat voor je moed en kracht die je meegeeft aan zovele mensen!!!

  3. Ik lees jouw spinsels en weet vaak niet wat te zeggen.
    Ontroerend, aangrijpend en vaak geen gepaste woorden om te schrijven.
    Ook al geef ik geen reactie, ik heb aandachtig gelezen en vanalles gevoeld.
    Dankuwel om een stukje van jouw leven, denken en voelen met ons te delen.

Een reactie achterlaten op Katelijn Strijbos Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *