Ze hebben er lang mee gewacht, maar nu vallen ze in versneld tempo … de bladeren van de bomen. Zalig toch, om met je voeten een beetje te slepen tussen ritselend blad? De wereld kleurt ook anders. Onder grijs en dreigend wolkendek stralen de bomen in een gouden kleedje. Ze brengen, eind oktober, zon en warmte. Maar … blijkbaar is niet iedereen daar blij mee. Nu één november nadert, is het weer de obligate run naar de begraafplaatsen. Zelf heb ik er niets te zoeken, al wie me lief was is met de wind meegevoerd of is één geworden met het gras, onder het boompje op de strooiweide. De grootste verloren liefde vult nog altijd ons huis, ons hart en ons hoofd. De strooiweide is dus geen ‘place to be’ voor mij. Wel heb ik een paar oudere vriendinnen zonder vervoer, die ik met de wagen ter bestemming breng. Dan loop ik wel eens graag langs de mij bekende namen en foto’s en merk ik, dat wie het eigenlijk echt verdient, het zonder bloemen moet doen. Ook op de begraafplaats verliezen de omringende hoge bomen momenteel hun blad. Gisteren waren nogal wat mensen bezig met de meestal éénjarige schoonmaak van de zerken. Er werd geschrobd en gepoetst, maar ondertussen bleef het goud uit de lucht vallen. Geklaag alom, want aan vallend blad hadden de meesten nu lak. Ik stond erbij en keek ernaar en trachtte te sussen. Ieder jaar verliezen die bomen immers hun kapsel, dus nieuw was het niet. Bovendien vind ik een laagje ‘bladgoud’ op de graven wel mooi en rustgevend. Een warm dekentje voor zij, die voor altijd slapen gingen. Maar ja, wie ben ik? De aangesproken, mij onbekende dame bleek toch niet zo gelukkig met mijn idee van vallend blad. De schoonheid ervan ontging haar volledig. Tja, klagen en jammeren kan altijd!
Ondertussen kruipen de moeilijke dagen in het vooruitzicht een beetje onder mijn huid. Of is het de ouderdom? Vlugger dan vroeger ben ik tot tranen toe geroerd. Een artikel in de krant, een beklijvende reportage, een sprekend boek, een diepe zucht van mijn oudste … het verdriet vult mijn ogen. En dan het stilstaan bij vroeger: de nostalgie, de weemoed, het mij in de kleren hakend gemis, de twijfel over dingen gedaan. Als ouder wordende mens stel ik vaak mezelf in vraag en daardoor krijgen mooie, warme momenten nu vandaag een grotere diepgang. Kleine dingen worden kostbaar en bijzonder, zoals een melig berichtje naar Zoonlief en het warme antwoordje terug of de vriendin, die zegt dat de gedachte aan mij haar beter doet voelen op moeilijke momenten. Zo hartverwarmend!
zwaarder dan verdriet
weegt weemoed
in vergeet-me-nietjes
strakblauwe lucht
vliegert verlangen
op speelse wind
heimwee tekent
met vaste hand
wat had kunnen zijn
maar nooit meer wordt
het vrolijke van kleuren
vergaan tot zachte pastels
staat voor dagelijks missen
steeds moeilijker
het aanvaarden
dat wat was
niet meer is
Doris Dorné – uit ‘Levenslang’ – 2003
2 Reacties
Doris, het is herfst, er hangt weemoed in de lucht…. alle beslissingen die je vroeger nam vond je toen nodig of de beste of mooiste keuze. Misschien zou je sommige dingen nu anders bekijken en anders doen maar je kunt niet vergelijken.
Denk met weemoed aan alle mooie, kleine dingen en probeer er in je hart kleine vreugde uit te vinden.
Mijn hart doet pijn als ik lees hoe moeilijk je het soms (altijd) hebt. Je weet dat ik je bewonder en heel veel respect voor je heb. Ook al wonen we ver van mekaar, ik voel jou aan als een lieve vriendin die ik heel graag een knuffel zou geven als je het nodig had.
We zien mekaar nog wel eens…….
chris X
Helemaal mee eens 🤗💛